Welcome home...!?

Hallo allemaal,

Allereerst wil ik via deze weg ook nog iedereen bedanken voor de felicitaties ter gelegenheid van mijn verjaardag.

Het was een dag, met dubbele kanten en gevoelens..

Aan de ene kant; ...afscheid nemen...

Aan de andere kant; ... feest vieren...

Ondanks de tweestrijdigheid en de soms zeer moeilijke momenten (overigens niet alleen voor mijzelf) is het een dag geworden, waar ik alleen maar ontzettend dankbaar over kan zijn, dat ik hem op deze manier heb mogen meemaken.

Een dag om echt nooit te vergeten!!!

Hoe gaat het met je?

Een veel gestelde (en normale) vraag die mij gesteld word.

Maar momenteel (voor mij) een vraag, die lastig te beantwoorden is..

Hoe gaat het met je?

Laat ik antwoorden met; vreemd!!

Na zeer bewogen, mooie en gelijk ook ontroerende, blijde maar tegelijk ook emotionele momenten, heb ik woensdag dan echt afscheid moeten nemen van mijn geweldige en dierbare familie en vrienden in Msambweni, Kenia...

Zeer moeilijk(e) moment(en)...

Na een korte overnachting in Mombasa werd ik donderdagochtend om 3u (in Nederland 2u) naar het vliegveld gebracht. Na een tweetal goede vluchten mocht ik 's middags (eerder dan gepland) weer voet op Nederlandse bodemzetten, waar ik mijn geweldige en dierbare ouders en broers op het vliegveld in de armen kon sluiten...

Wow, wat is het fijn om ze weer te zien!!!

Maar wat voelt het tegelijk ook; ...vreemd...

Welkom thuis...

Thuis...???

Wat is mijn thuis...???

Nederland... ???

Kenia...???

Het voelt; ...vreemd...

...Het zal tijd nodig hebben om hier weer te acclimatiseren (...denk ik)

Zo stond ik vanmorgen;

• Raar te kijken omdat ik het muskietennet om m'n bed heen miste...,
• Raar naar het stopcontact te kijken, omdat de (wereld) stekker er niet in paste...
• Raar naar de kraan te kijken, omdat er wel heel veel water tegelijk uitkomt...
• Raar naar m'n eigen lieve moeder te kijken, omdat ze er in Kenia toch echt anders uitzag...
• Raar ... (etc.)

• Miste ik alle mooie en inmiddels vertrouwde geluiden bij het opstaan...
• Miste ik m'n jongste broer Abel (die ik iedere ochtend begroete met een dikke warme knuffel)...
• Miste ik vanmorgen de heerlijke peanutbutter op m'n boterham ... (gelukkig heb ik in m'n koffer nog ergens een potje om nog even na te kunnen genieten :))
• Miste ... (etc.)

• ...
• ...
• ...

Vreemd!!

Dat is, hoe het voelt om weer terug te zijn!!

Het zal tijd nodig hebben om me weer ‘thuis' te voelen.

Welcome home!!!

Home, tja, wat en waar dat is (voor mij)?

We zullen het mogen gaan zien...

Bedankt voor het meereizen en meeleven via mijn weblog!!!

Bedankt ook voor de geweldige reacties en support die jullie mij hebben gegeven!!!

Deze weblog sluit ik af met enkele woorden die ik ook sprak bij het afscheid nemen van mijn geweldige familie in Kenia...

Nakupenda! Nitakuona baadaye!!!

Ik hou van jullie en ik hoop jullie snel weer te zien!

Groet Arend

End of the story..

Hallo allemaal!

Na 3 maanden is (met sterk wisselende gevoelens) nu bijna de tijd gekomen om weer terug te

keren naar Nederland...

Voordat ik daar verder op inga, eerst een (laatste) update vanuit Kenia!!

Ik kan en mag nog altijd zeggen: Niko salama!!!

Afgelopen weken waren bijzonder, maar vooral gezellig!

...Een korte samenvatting, want het is gewoonweg opnieuw teveel om hier allemaal te beschrijven...

...Zo had ik vorige week mijn gastgezin(en) uitgenodigd voor een borrel.

Voor mijn broertjes Alvin en Aaron was het gelijk ook de mogelijkheid om voor het eerst in hun leven in een zwembad te zwemmen. Nouja, zwemmen...?!

Met zwembandjes om de armen en buik, heb ik ze enige zweminstructies mogen bijbrengen en heb ik daarbij vooral heel veel lol en plezier gehad met deze geweldige kanjers!!

En of een borrel alleen nog niet genoeg was, heb ik een dag later een heerlijk diner gekookt voor m'n familie.

De pret begon al met de voorbereidingen in de keuken, waarbij ik m'n zus Mercy, m'n (Nederlandse) kookwijze liet zien.

Een kook(werk)wijze die in elk opzicht verschilt met de echte Keniaanse werkwijze van haar.

Van te voren moest ik mijn camera aan haar afstaan, een prachtig Keniaans kanga omdoen en werd met een nauwlettend oog vervolgens elke fase vastgelegd en uiteraard geproefd...

Afgelopen zondag was speciaal. 's Ochtends/ s'middags ben ik naar de kerk geweest.

Hier is het gebruikelijk om de afkondigingen zelf af te kondigen. Iedereen die een begroeting, mededeling of iets dergelijks heeft, kan dit zelf voordragen.

Aangezien ik mezelf 2 maanden geleden heb geïntroduceerd binnen deze kerk, vond ik het netjes om, nu mijn afscheid nadert, dit ook mee te delen..

Na mijn korte speech, begonnen de aanwezigen spontaan: ‘We love you in de name of God, we send you in the name of God', te zingen...

Wow, iets wat mij stil maar ook emotioneel maakte...

Prachtig!!! Thanks God en thanks everybody..!!

Na een ontspannen middag, heb ik mijn ouders, zus en broertjes ‘s avonds verrast met enkele persoonlijke geschenken.

Een van de geschenken was een prachtige familiefoto. Een foto, waar ik de zaterdag ervoor, iets langer op heb moeten wachten dan afgesproken (de ontwikkeling ervan liep iets vertraging op werd er mij medegedeeld, of... zou het gewoon gelegen hebben aan de Keniaanse werkwijze..??).

Ach het maakte uiteindelijk ook niets uit, ik had de tijd.., en het resultaat beloonde zeker het langere wachten..

Een super mooi geschenk en tegelijk een (prachtige) herinnering voor mijn geweldige familie in tijden dat ze me straks (zeker zullen) gaan missen...

Afgelopen week stond (het project) veel in het teken van de wondverzorging/ medical.

In mijn vorige weblog verhalen had ik enkele casuïstieken beschreven.

Wat ik super gaaf vind om te zien, is dat in de periode dat ik hier mag zijn, ik al de wonden zie verbeteren.

Ik zie mensen opknappen!

Bij mensen die door hun verschrikkelijke wond psychisch ook in een negatief spiraal terecht waren gekomen, zie ik nu een glimlach op hun gezicht verschijnen en genezen de wonden voorspoedig.

Bij de kinderen die eerst hardhandig werden aangepakt bij de wondbehandeling, zie ik nu een hoop liefde.

Bij de verpleegkundige zie ik uitbreiding van haar kennis omtrent de te gebruiken materialen en een efficiëntere werkwijze bij de wondbehandeling(en)

Bij de kinderen en hun ouders zie ik (o.a. door het introduceren van de jigger folder) meer aandacht voor het jigger probleem waar ze mee kamp(t)en...

Kortom: ik zie een grote vooruitgang bij mensen persoonlijk als ook organisatorisch!

Prachtig om te zien!

Buiten de medical om, zie ik de kids op school ook veranderen.

Waren ze eerst erg op hunzelf en soms zelfs (in mijn ogen) ‘agressief', zie ik ze nu door diverse spellen, materialen en het spellenboek aangereikt te hebben, o.a. teamspellen uitvoeren.

Zie ik ze vol op van elkaar genieten en zijn de breaks die ze hebben tussen de lessen door (eigenlijk) te kort voor ze geworden...

En zo kan ik nog wel even doorgaan met veranderingen die ik heb mogen zien plaatsvinden...

Maar nogmaals, het is teveel om hier allemaal te beschrijven...

En aangezien de tijd voor mij hier in Kenia nu begint te dringen...

Tja... 3 maanden...

...Toen ik ervoor stond dacht ik; wow, dat is een lange periode.

...Eenmaal in Kenia, zijn ze werkelijk (te snel) voorbij gevlogen...

3 maanden; Swahilli/ Engels spreken, deel hebben mogen uitmaken van 2 (eigenlijk 3) fantastische Keniaanse gezinnen, geweldige mensen hebben mogen leren kennen en spreken, Ugali en overheerlijke chapatti met bonen mogen eten, in Blessed Camp jiggers mogen verwijderen en de andere medische zorg mogen ondersteunen en waar mogelijk hebben kunnen upgraden, ondersteuning mogen geven bij het onderwijs aan de kinderen van Blessed Camp, tijdens de break heerlijk met ze mogen spelen, op de Sunday Class songs mogen aanleren, thuis..., en..., ......, ..., ......

Eén ding staat vast; ik ben ontzettend dankbaar dat ik ze heb mogen meemaken!!!

Ze zijn nu bijna voorbij..

Nu is het maandag en upload ik voor de laatste keer vanuit Kenia een verhaal op m'n weblog...

Morgen (dinsdag) zal een speciale en dubbele dag worden...

Ik zal voor de laatste keer naar Blessed Camp gaan, afscheid nemen van iedereen daar en tegelijk zal ik ook mijn verjaardag (op Keniaanse wijze gaan) vieren...

Woensdag zal ik mijn koffer in gaan pakken en me dan toch echt klaar moeten maken voor vertrek...

Iets waar ikzelf, maar ook mijn lieve ouders, zus en broertjes nog steeds niet aan willen denken...!!!

Woensdag in de namiddag zal ik naar Mombasa afreizen, om er 's nachts (donderdagochtend) de deur opnieuw uit te gaan.

Mijn vlucht vertrekt om 5.30u en als alles volgens plan verloopt kom ik‘s middags om 16u (Nl tijd) in Nederland aan..

Kijk ik er naar uit?? Ja, .. maar met een hele grote MAAR.. (..die moeilijk uit te leggen is..)

Want ik ben van Kenia gaan houden...

Het is een prachtig land en ik heb een fantastische tijd gehad.

Nogmaals ik ben er ontzettend dankbaar voor dat ik dit heb mogen meemaken en had het voor geen goud willen missen!!!

Maar misschien is het niet eens zozeer het land Kenia waar ik van ben gaan houden, maar meer de geweldige mensen die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen...

Afgelopen week kreeg ik van velen het volgende te horen; ‘je mag niet gaan, je bent één van ons!'

En zo voelde de afgelopen periode voor mij ook!!

Ik was geen vrijwilliger die met enige afstand benaderd werd of ergens bij werd betrokken...

Nee, ik was een gezinslid van meerdere gezinnen, zoon van prachtige ouders, broer van een geweldige zus en fantastische broertjes, een collega van fijne mede collega's, inwoner van een geweldig dorp met super inwoners, en, ....

Ik voelde me geen buitenstaander maar ik voelde me inderdaad één van hen!!!

En ik weet (wanneer ik vertrek): zij zullen mij ontzettend missen, maar ik ga hen ook ontzettend missen!!!!!

Ik kreeg laatst een mail met prachtige afsluitende woorden; afscheid nemen.., het is geen afscheid nemen, maar het is terug geven, hetgeen waaraan ik 12 weken heb mogen deelnemen...

Inderdaad, zo is het. Ik hoop dat deze gedachte me straks ook zal helpen...

Wat mij (en velen hier in Kenia) zeker ook zal helpen zijn de woorden: ...I come back!!! :) When?

I don't know, but..., I will be come back!!!

Aan iedereen in Nederland, ik zie jullie snel...

To my family in Kenya: Nakupenda!!! Nitakuona baadaye!!!

Together we can make the different!

Hallo allemaal!!

Allereerst allen dank voor de reacties die jullie mij (via welke weg ook) hebben gegeven.

Het doet me goed te weten dat jullie op afstand met me meeleven en mijn verhalen en belevenissen met enthousiasme (blijven) volgen en me door jullie reactie ook steun geven...

Hierbij weer een update van deze week. Opnieuw een week van uitersten.

Leuke en minder leuke dingen heb ik meegemaakt en mogen zien...

Laat ik jullie eerst op de hoogte brengen van het leuke nieuws!

Dat was o.a. vorige week zaterdag.

Een dag die voor mij vroeger begon dan de meeste alhier (hoewel ik over het algemeen altijd tussen 5 en 6u 's ochtends wakker word, door enkele gezinsleden die hun dagelijkse leven dan proberen op te starten).

Vorige week zaterdag stond een trip gepland naar Wasini.

Een prachtig eiland, waarbij ik in de buurt de Big Five (die ik twee weken geleden al had gezien) heb kunnen uitbreiden met opnieuw een prachtig maar nu heel vriendelijk dier; .. de dolfijn!

Niet één, maar een hele groep die meters met ons meezwommen..

En ik kan jullie zeggen: het is fantastisch om deze dieren ook gezien te hebben in hun eigen vrije omgeving! :)

Het vervolg van de trip bestond uit een mooie wandeling door koraaltuinen en een sessie snorkelen boven het prachtig koraal tussen vele mooie gekleurde visjes.

Wie had dat gedacht; .. iemand die in Nederland nooit vis at, hier in Kenia vis is gaan eten en dan ook nog eens gaat zwemmen tussen deze schepseltjes.. Prachtig!!!

Vorige week zondag heb ik sinds lange tijd weer een bezoek gebracht aan de kerk in Blessed Camp. (M'n huidige gastgezin gaat namelijk naar een andere kerk).

Dat betekende voor mij dus opnieuw de mensen ontmoeten maar gelijktijdig ook afscheid nemen van deze kerkgangers...

Maar voordat dat zover was, heb ik eerst genoten van opnieuw een warm onthaal door de ouderen en het persoonlijk welkom heten door de kids van de Sunday class (Na min. 4wk. Wisten ze bijna allemaal mijn naam nog..).

Voor deze laatste keer had ik nog één wens en een belofte die ik moest vervullen.

De kids de song ‘Who is the King of de jungle' aanleren en deze vastleggen op video.

Bij deze: het is gelukt en de video wacht op je ;)

Vorige week stond bij jullie waarschijnlijk in het teken van voetbal...

Hier thuis was het helaas niet mogelijk om de wedstrijden te volgen..

Nouja, misschien ook maar beter ook, want dat was voor Janneke (andere vrijwilligster) en Allan (m'n 3^e vader hier :)) een goede reden om naar een lokaal voetbalcafé te gaan.

..En wat gaaf was: minstens 60 Kenianen (die net als ons op de smalle bankjes in een ruimte, niet groter dan mijn woon- eetkamer thuis, naar een kleine televisie zaten te kijken) leefden erg met ons mee..

Iedere keer als Nederland aan set was, zaten ze op het randje van de stoel en werd het muisstil..

Wow wat een meeleven..

..of kwam het misschien door de enige naam die ze konden noemen, namelijk: van Parsie (Persie ;))

Vorige week had naast heel veel mooie momenten, helaas ook iedere dag een minder leuk moment.

Een moment dat mij iedere dag opnieuw door merg een been ging..

Een moment dat mij telkens deed denken aan een spreuk die ik een keer las op een t-shirt van een Keniaan;

..Together we can make the different!!..

..Het begon op de maandag, toen tijdens de medical een oudere vrouw (naar wat later in de week de oma bleek te zijn) en een mannelijk persoon (relatie met de kinderen, mij nog altijd onbekend) kwam aanlopen met een meisje van hooguit 4 jaar en een jongetje van hooguit 3 jaar oud.

Wanneer je o.a. naar het meisje keek, kon je in één blik zien dat het niet goed met haar ging. Vermoeid, ondervoed, vlekken op haar armen en benen etc..

(..Logisch ook wel als je hoort dat ze alleen ugali en mangosap te eten krijgt..)

Bij navraag bleek het te gaan om twee kinderen waar elders enige tijd geleden jiggers waren verwijderd aan zowel de handen als de voeten.

Een vervolg check of follow up van de wondjes was om onverklaarbare reden niet uitgevoerd, met als gevolg dat bij beide kids, bijna alle vingers en tenen fors ontstoken hadden.

Ik heb veel gezien maar om dit bij de kinders te zien was zelfs voor mij shocking!!!

Helemaal toen ik zag hoe de wondverzorging plaatsvond.

De meegekomen mannelijke persoon ging achter één van de kinderen staan en onder harde toesprekende woorden en enkele malen een harde tik op het kleine hoofdje van de kleine werden de beide voetjes en handen in een teiltje water met peroxide (bijtende maar alle bacteriën dodende oplossing) gestopt.

Door 3 personen moest het inmiddels luid kermende kind in bedwang worden gehouden...

En of dat nog niet genoeg was, raapte oma een stok van de grond en begon ook nog eens onder streng toesprekende woorden het kleinkind tegen de benen aan te slaan...

..Ik kon weinig van de hele conversatie verstaan, maar non-verbaal werd er in mijn beleving overduidelijk kenbaar gemaakt dat de beide kinders om de beurd moesten luisteren en meewerken...

Wat hartverscheurend was, was toen ik achter één van de kinders zat om enige troost te geven, ze in de worsteling met de andere 3 personen, tussen de vele tranen; Mzungu (blanke) riep!!

In haar stem één en al wanhoop hoorbaar..

Het ging me door merg en been..!!

Nu heb ik voor mijzelf om diverse redenen altijd een kinderafdeling of kinder-IC afgehouden.

Ik kreeg de dag erop te horen dat ik de wondverzorging kon doen bij de reguliere mensen, maar ook:

... bij deze kinders!!

... En dat na deze strijd te hebben gezien...

..Together we can make the different!!..

Met een Nederlandse aanpak, liefde en empathie heb ik geprobeerd de kinderen rustig te houden, hun vertrouwen te winnen en ze waar mogelijk zelf de behandeling te laten uitvoeren.

En het leek te werken want het werd gelukkig een minder grote strijd dan waar ikzelf getuige van was geweest..

Wat geweldig was om te mogen zien in de loop van de week was dat, , telkens als ik met de kids bezig was, ‘oma' en inmiddels een ander vrouwelijk persoon, ook rustig bij de kleine kids ging zitten en ze probeerden te troosten tijdens de zeer vervelende behandeling.

Geen stok..

Geen geschreeuw..

En een minder grote strijd..

Together we can make the different!! :)

Yes, we can!!!

Hmm, m'n dagen beginnen hier nu echt te tellen..

Over 10 dagen moet ik Kenia helaas achter me gaan laten..

Voor Alvin en Aaron heb ik een afstreep kalander gemaakt om ze de mogelijkheid te geven naar het naderende afscheid toe te leven.

‘Huh, Arend; ‘waarom is dit?' word er aan mij gevraagd.

Nou leg ik uit; ‘op de laatste dag van deze kalender ga ik weer terug naar Nederland'...

...Het werd stil.....

...Het bleef stil.....

De volgende ochtend kwam ik beneden..

M'n twee broers zaten op de bank..

Ze zaten beiden met de gemaakte kalender in de hand..

‘Arend.., kom..'

Ik liep naar ze toe en vroeg wat er was..

‘Arend, als jij weg gaat.., dan gaan we je ontzettend missen!!'

..Na deze woorden vlogen ze beiden omhoog en wisten niet hoe snel ze me om de hals moesten vliegen..

En ik...??;

Het huilen stond me nader dan het lachen...

Alvin en Aaron, en iedereen(!!!), ik ga jullie ook heel erg missen!!!

Groetjes Arend

I do(n't) like it!

Jambo, jambo,

Hierbij weer een verslag uit het nog altijd prachtige (en misschien wel steeds mooier wordende) Kenia!!

Een land waar ik tijdens mijn verblijf, steeds meer van ben gaan houden. (Meer dan ik misschien van te voren wist..)

Een land, (nou ja.., ik zal het voorlopig klein houden..) plaats; Msambweni, met mensen, die hun hart hebben opengezet voor mij en mij hebben opgenomen als één van hen.

.. en..

mensen waar ik ontzettend van ben gaan houden. Waar ik elke dag dankbaar voor ben dat ik ze heb mogen ontmoeten. Mensen waar ik zoveel van heb gezien en geleerd. Mensen die mij (onbeschrijfelijk) veel hebben gegeven.

Msambweni, Kenia:

..een plaats, back to the basic!

..een plaats met mensen die tevreden zijn met wat ze hebben.

..van hetgeen wat ze hebben, eerst hun ‘gasten' voorzien, en zelf nemen wanneer er iets overblijft..

..een plaats waar ik de was op de hand heb moeten doen..

..waar je een douche neemt, en bij het afdrogen erachter komt dat je nog steeds vuil bent..

..een plaats waar ik heerlijke vis heb (leren) eten..

..een plaats waar ik in twee gastgezinnen, een geweldige tijd heb gehad..

..waar ik 2 vaders en 2 moeders erbij cadeau heb gekregen..

..en geweldige broertjes (Alvin, Aaron en Abel) en zus (Mercy, want zo zie ik haar inmiddels..)

..

..

Aaahhh, vandaag over 20 dagen (28 juni om 16u) ben ik weer in Nederland...

Leuk zegt iedereen!!

En ja dat is aan de ene kant ook zo..

Ik moet eerlijk bekennen dat ik enkelen van jullie inmiddels soms ook wel (een beetje) mis.

Ik kijk er naar uit om jullie over 20 dagen weer in de armen te sluiten!!..

..maar..

Ik wil hier eigenlijk (om een heleboel redenen) niet weg..!!

Een lastig ‘dilemma'!!!

Een ‘dilemma' die als ik er veel mee bezig ben (en dat was en is helaas nu al nodig), me emotioneel erg heen en weer doet slingeren tussen blijdschap en verdriet.....

Maar goed ik zal jullie er via deze weg niet teveel mee belasten, want ik denk dat jullie meer uitkijken naar mijn belevenissen etc.

Dus..

Msambweni; het is en blijft echt super!

Opnieuw heb ik hier weer veel beleefd en meegemaakt..

Opnieuw teveel om hier allemaal weer te beschrijven. Daarom hieronder enkele situaties die ik heb meegemaakt..

Ik heb helaas afscheid moeten nemen van al mijn mede vrijwilligsters. Met de één, een lange tijd van samen opwerken/ leven, met de andere weer een kortere tijd..

Maar wow, lief en leed deelden we met elkaar, we konden gezellig kletsen, discussiëren en vooral niet onbelangrijk, heeeel veeeel lol met elkaar hebben...

Bedankt jullie allemaal!! Ik moet eerlijk bekennen, dat ik jullie deze week allemaal gemist heb, maar..., ik zie jullie zeker weer!!

Vorige week had ik voor mezelf een soort van break, die bestond uit 3 dagen safari.

Wow, wat was het super om opnieuw in een auto tussen het wild rond te rijden.

Je klein voelen tussen al het grote wild in een prachtig decor aan natuur.

Met veel geluk heb ik o.a. opnieuw de Big Five (leeuw, luipaard, buffel, olifant en neushoorn) mogen zien.

Er word gezegd, dat het uniek is om ze te zien..

Nou.., ik kan niets anders zeggen; binnen 2 jaar tijd, ze 2 keer mogen zien is zeker uniek! ;)

Deze week ben ik begonnen, door zondags na de ochtenddienst (die voor alle duidelijkheid begint om 10u en eindigde om 13.30u), met Alvin en Aaron naar het strand te gaan.

Dit stond al heel lang bij hun op het verlanglijstje.

Omdat paps en mams alleen zondags vrij zijn van werk en dagelijkse beslommeringen, iedereen niet kan zwemmen, het zeewater hier door sterke onderwaartse stroming niet geheel zonder gevaar is, etc. etc., was het er voor de kids in geen tijden meer van gekomen..

Vlak voordat ik met ze vertrok, werden ze door mama geroepen en kregen ze in het bijzijn van mij, enkele instructies mee..

Instructies die als ze die niet zouden opvolgen, en ik ze bij terugkomst aan mama zou melden, ze nooit meer naar het strand mochten..

Zoals kids zijn.. eenmaal op het strand aangekomen..: ‘Arend, mama zegt dat we niet in het water mogen, wat vind jij??'

..Al snel legde ik, met enig risico enkele instructies van moeders aan de kant..

De broek werd zo snel als dat kon uitgetrokken en de eerste sprint richting het water werd genomen...

..Totdat..

..er een golf aankwam.., de sprint abrupt beëindigde en nog sneller zijn retour nam naar het veilige droge zand..

Wow, wat hadden ze een pret!! En wat was het voor mij een pret m'n broertjes zo te zien genieten.

Deze werkweek werd gevuld met wondverzorging en lesgeven.

Een week met opnieuw momenten van verbazing.

Zo kennen mensen me inmiddels in Msambweni. Geregeld dat ik van A naar B langer onderweg ben, dan gepland omdat er iemand is die mij aanspreekt, of wil weten hoe het met me gaat.

Zo ook op de maandag toen er opeens een klein meisje was dat van de andere kant van de straat, luidkeels mijn naam riep..

's Middags op dezelfde locatie stond opnieuw hetzelfde meisje, en ze riep opnieuw luid mijn naam..

Gelukkig word tijd hier niet beschouwd als iets belangrijks in tegenstelling tot de westerse maatschappij waar alles draait om tijd, tijd en tijd. De dagen ingepland worden door tijd en er word geklaagd dat de dagen vaak ook nog te kort zijn..

Hier in Kenia word tijd meer gezien als een richtlijn dat daarbij vaak ook nog eens zeer ruim word genomen.. Dus niets om 17u thuis zijn voor een volgende afspraak. Nee, ik had/ heb alle tijd (behalve dan als het schemerig word..)..

Ik besloot naar haar toe te lopen..

Ik was verbaast want het bleek hier om een meisje te gaan, dat in Blessed Camp naar school ging en ik al vele dagen had ontmoet..

Maar nu, had ik haar niet herkend, door misschien wel haar kapotte kleren en haar enigszins onverzorgde vrijetijdse blik, de primitieve leefomstandigheden waarin ik haar zag..

Verbazend hoe een uniform van school de achtergrond van een kind zo kan vertekenen..!!

Bij de wondbehandeling deze week was de verbazing eveneens groot.

Na de reguliere wondbehandelingen gedaan te hebben, werd ik verrast door een jonge man die achterop de boda boda kwam aanrijden.

Het ging om een jonge man van een jaar of 30 denk ik, die thuis tijdens het klussen in een spijker was gestapt. Hij vertelde dat hij een wond had aan zijn voetzool..

En wat voor één!!

De gehele voetzool was inmiddels verdwenen/ geïnfecteerd/ open.

In een gesprek dat ik had met hem en een vriend (die voor de jonge man soms mijn Engels vertaalde in Swahilli, om zo toch enige communicatie te kunnen hebben) werd mij duidelijk dat het probleem met de spijker, niet van gister was, maar van ruim 3 weken geleden..

‘Waarom zo lang gewacht??' vroeg ik.

‘Nou, ik dacht het valt wel mee, maar ik ben de volgende dag wel naar het ziekenhuis gegaan..'

‘Oh, en wat hebben ze daar gedaan?' vroeg ik.

‘Niets, ze zeiden dat er niets met de voet aan de hand was. Ik ben naar huis gegaan en in de weken daarop volgend werd m'n voet dik en pijnlijk..'

Hmm, situaties die hier zo vaak voorkomen... Te vaak helaas..!!

Mensen, kinderen die iets oplopen.., door gebrek aan kennis, geen geld of wat de reden ook maar mag zijn, te lang rondlopen met iets, waardoor het probleem zo groot is dat het de vraag is of het nog om te keren is..

Verbazingwekkend ook met de gedachte dat in een westerse maatschappij, gelijk een dokters-/ ziekenhuisbezoek word gepland in dergelijke situaties.

Naast verbazing was er deze week ook weer een hoop lol en gezelligheid bij het lesgeven, de spelletjes tijdens de break etc.. Geweldig om al die kids te zien (groeien op vele fronten!!).

Goed dat was het voor deze keer weer..

Ondanks dat ik niet meer de mogelijkheid heb van onbeperkt internet, zal ik toch proberen jullie op de hoogte te houden van mijn laatste weken alhier..

Het aftellen is begonnen...

... I like it!!/ ... I don't like it!!

Zie uit naar jullie reacties!

Warme groetjes uit Kenia!!

Arend

A week with surprises for everyone

Hallo allemaal,

Hoe is het met jullie?

Heb vernomen dat het zonnige weer inmiddels zijn intrek in Nederland heeft genomen. Iedereen inmiddels volop aan het genieten?

Bedankt voor de reacties van jullie kant!

Het is moeilijk te beschrijven hoe het is, om na een verhaal gepost te hebben, de reacties van jullie te lezen.

Laat ik het omschrijven als nog altijd; zeer fijn, hartverwarmend en niet te vergeten, bemoedigend!

Thanks everybody who is writing to me and everyone who reads my stories!!

Ik hoop voor jullie allen dat jullie ook terug mogen kijken op en geslaagde week!?

Een geslaagde week, dat was het hier in Kenia zeker!

Vorig weekend ben ik uit eten geweest.

En niet zomaar uiteten..

Als vrijwilligers (momenteel 4 in totaal), hadden we onze 3 gastgezinnen uitgenodigd voor een 3 gangen diner in een lokaal resort.

Een verrassing voor de gastouders..

Tevens ook een moment voor de gastouders om elkaar te ontmoeten en beter te leren kennen. Een zeer gezellige en geslaagde avond!

Als verrassing hadden al onze gastouders op hun beurt weer een speech voor ons als vrijwilligers gezamenlijk maar ook voor een ieder persoonlijk.

Zeer bijzonder als je uit de mond van je beide gastouders mag horen dat je voor elk van hen persoonlijk zeer waardevol mag zijn..

Na een zeer gezellige avond, werd het nog gezelliger toen ik samen met m'n ouders Joseph en Christine naar huis liep. Het was al laat, donker, echt donker..

Door de velden van Msambweni, liep Joseph voorop met zijn telefoon in de hand die functioneerde als zaklampje, ..ik achter hem, ..gevolgd door Christine.

Plots stapt Joseph met een grote sprong opzij.

...Voor mij te laat en ja..., ik kon, warm welkom zeggen tegen een grote plas Keniaanse blubber.. :)

Deze week heb ik net als voorgaande week meegewerkt aan de medical. Naast de oudere mensen die naar de Medical kunnen komen, ook opnieuw 3 huisbezoeken afgelegd. Het blijft gewoon fantastisch om deze (verstoten) mensen te mogen en kunnen helpen, de wonden inderdaad te zien verbeteren en via één van de contactpersonen van Action Ministry te horen te krijgen dat de mensen iedere dag uit zien naar mijn komst.

Ik sprak afgelopen week iemand, die mij vroeg; ‘hoe communiceer je nu met deze mensen als je alleen naar ze toe gaat?'

Nou.., de communicatie verloopt door simpele begroetingen wederzijds in het Swahili.

Tijdens de wondbehandeling spreken enkele bewoners van Blessed Camp me in het Swahili toe, wat ik helaas niet kan verstaan. Een schrale troost voor mij is dat wanneer ik in het Engels tot ze spreek, ze mij op hun beurt weer niet verstaan.

Op de vraag terugkomend, kwamen we tot de conclusie dat we tot elkaar spreken, door de taal van ons hart te volgen... En voor deze vorm van communicatie is geen woord nodig.. Prachtig toch!!!

Zoals ik in mijn vorige verhaal vertelde, had ik het één en ander in te halen deze week.

Door het regenachtige weer was er bijvoorbeeld geen gelegenheid geweest om het (inmiddels ontworpen) spellenboek praktisch uit te voeren.

Afgelopen week was het daar gelukkig wel tijd voor.

Het begon o.a. met op zoek te gaan naar een copyshop, waar we het spellenboek konden uitprinten.

Na enige doorverwijzing aangekomen bij de juiste shop en na 2 keer één van de 2 beschikbare pc's opnieuw te hebben opgestart (omdat hij steeds vastliep bij openen van document), werd er besloten om in de shop, waar naar mijn gevoel een temperatuur heerste van 40+ graden, m'n usb-stickje in een andere pc te stoppen.

Hadden ze dat maar eerder gedaan want voilà, het spellenboek kwam zowaar uit de printer.

..Privacy was ver te zoeken in de shop, want na de opstartproblemen van kopiëren, was de shop inmiddels helemaal volgestroomd met Kenianen en hadden ze zich allemaal verzameld rondom de printer om vol verwachting en nieuwsgierigheid te kijken hoe een Nederlands geschreven document er wel niet uitzag.. :)

De praktische uitvoering bestond o.a. uit het spel; ringwerpen..

Als vrijwilligers kwamen we met de lege flessen en ringen tijdens de break het schoolgebouw uitlopen.

..Gelijk al de kinderen rondom ons.

Door de harde wind vielen de flessen snel om.

De kids uitgelegd dat we samen met hen de flessen konden vullen met zand (dat was overgebleven van de bouw van het nieuwe schoolgebouw).

Wow!!! Wat een enthousiasme en blijheid op al de gezichten van deze geweldige kids!!

En wat een samenwerking!!

Eenmaal de flessen gevuld, gestart met ringwerpen.

Wat is het fijn om te zien; 60 kids, die allemaal staan te popelen om een keer te mogen gooien!! Geweldig!!!

De kinderen zullen deze week waarschijnlijk blijven herinneren als een verassingsweek.

Eerst natuurlijk al de spelletjes die ze konden spelen tijdens hun break. Maar er stond nog een hele grote verrassing op ze te wachten...

Normaal eten de kids iedere dag, rijst en bonen als lunch.

Als verassing hadden we bedacht om daar een keer chapati en bonen van te maken.

Met de dames ‘van de keuken', overlegd om op de donderdag alleen bonen klaar te maken.

Lotte en ik bij 2 restaurantjes elk 80 chapati's besteld.

Om 12u de chapati's opgehaald en naar school gebracht. Bleken de dames ‘van de keuken' toch gewoon rijst en bonen te hebben klaar gemaakt (het zal aan ons Engels en hun Swahili hebben gelegen dat we elkaar niet goed begrepen hadden).

Maar hakuna matata, ieder kind kreeg een bordje met rijst en bonen geserveerd en vervolgens deelden wij aan ieder kind een chapati uit.

Onbeschrijflijk wat er toen in al die kinderoogjes zichtbaar was..!!!

Voor het eerst in het bestaan van de school in Blessed Camp, kregen de kids een keer wat anders dan alleen rijst en bonen..

Voor nog geen € 20,- allemaal stralende oogjes en al de kindermaagjes goed gevuld..

En wat een beleefdheid!!

Vele kinderen kwamen na hun bordje leeg gegeten te hebben, naar ons toe met de woorden; asante, asante (bedankt).

En alsof dat nog niet genoeg was, werden we klassikaal ook nog eens door al de kids toegezongen met een prachtig (bedank) lied..

Thanks children!! It was amazing!!!

Een belangrijk punt deze week was voor mij de meeting met de ouders.

Enige tijd geleden heb ik samen met Lotte een paper gemaakt, voor het jigger probleem. In 4 stappen hebben wij in het Engels, Swahili en met behulp van afbeeldingen, een preventie plan opgesteld voor het heersende jigger probleem.

Tijdens de meeting met de ouders, hebben we ons 4 stappen plan geïntroduceerd en uitgelegd.

Met Leonard (teacher) als persoon die ons Engels vertaalde in het Swahili, was het een wat ons betreft geslaagde meeting met de ouders.

Wat erg fijn was, was het volgende;

Eén van de stappen uit het preventieplan dat we hebben opgesteld is dat kinderen, thuis en op school schoenen moeten dragen.

Kinderen die vaak geen schoenen droegen of verkeerde schoenen aanhadden, kwamen de dagen na de meeting met de ouders, met juiste schoenen aan naar school...

Toch wel een hele leuke bevestiging.., dat onze (belangrijke) boodschap naar de ouders toe, goed is overgekomen.. !!

Wow, wat was het een week.

Een week vol verassingen.

Een week waarin ik vele blije gezichten heb mogen zien en getuige mocht zijn van vele glimlachen.

Ook een week van vele bedankjes.

Bedankjes van mensen die leven in totaal andere omstandigheden dan dat wij gewend zijn en ons vaak niet kunnen inbeelden.

Maar wel mensen die met alles dankbaar zijn en genieten van hetgeen ze hebben en ontvangen. Hoe klein dat ook mag zijn..

Laten we een voorbeeld aan hen nemen!

Groetjes en veel goeds vanuit Kenia!!

Arend

(ps. nieuwe foto's zijn geupload :))

Africa changed you!

Hallo allemaal,

Het is van mijn kant even een tijdje stil geweest, maar hier is dan (eindelijk ;)) weer een verhaal vanuit het verre maar oh zo prachtige Kenia!!

Waar moet ik beginnen??

Altijd komt bij mij die vraag weer op, als ik een verhaal wil uploaden.

In zo'n korte tijd, maak je zoveel mee, dat ik soms nu al tijd tekort komt om het allemaal een plekje te geven.

Loop ik bijvoorbeeld door Msambwenie heen en kijk ik naar links, dan zie ik bijvoorbeeld langs de weg een afvalplaats voor een buurtgemeenschap in de brand staan.

Kijk ik op hetzelfde moment naar rechts dan zie ik een klein prachtig kindje van ik denk een jaar of 5, voor zijn ouderlijk (lemen)huis(je) op een onverhard onder geregend zandpad, met een bal dat is samengesteld van strak opgerolde plastic zakjes, zich vermaken.

En als ik voor me kijk dan zie ik door een grote kudde koeien die de weg blokkeert, zich matatu's en boda boda's nestelen.

Oh.., ik denk dat ik in Nederland tijd tekort kom straks en geen stem meer ga overhouden als ik al mijn belevenissen bij terugkomst wil gaan vertellen aan jullie allen. ;)

Laat ik dit reisverslag beginnen met een spreuk die ik tegenkwam in een boek:

‘Afrika kun je niet veranderen, maar Afrika veranderd jouw wel!'

Een spreuk waar ik afgelopen weken erg vaak aan moest denken en moet zeggen dat er toch wel een hele grote kern van waarheid in zit!

Want wat word je hier met veel situaties geconfronteerd. Situaties waarvan ik geregeld stil word. Stil en na overdenking ook blij en ontzettend dankbaar dat ik het in Nederland zo goed mag hebben.

Een voorbeeld: ik ben de laatste 2 weken geregeld naar Mombasa op en neer geweest.

In deze grote plaats zie je tussen al de matatu's (taxi's), boda boda's (motors), auto's (wat alleen voor de echt rijken is weggelegd) en al de overige wandelende mensen, jongens lopen met karren.

Karren gemaakt van hout met aan weerszijden 1 band.

De karren zijn 2 meter lang en ik denk 1,5 meter breed.

Zo'n jongen loopt de gehele dag (vaak ook nog op blote voeten), in regen of extreme hitte, met een vol overladen kar zeer lange afstanden. En wat levert het hem op?

Als hij heel veel geluk heeft; max. 300 Keniaanse Schilling.

Wow 300 Schilling!

...Maar het staat gelijk aan.. 3 euro!!!

3 euro, waar deze jongen van rond moet komen!!!

Of een ander voorbeeld.

Na een gezellig weekendje uit in Ukunda met de andere vrijwilligers, lopen we in dat weekend richting de supermarkt om nog even wat benodigdheden te halen, voordat we naar Msambwenie terug zouden gaan.

Al lopende worden we elk op ons beurt aangesproken door diverse straatverkopers.

‘Willen jullie een beeldje kopen?'

‘Doe het voor m'n kinderen die thuis zitten, ik heb het niet breed omdat het wat toeristen betreft, laag seizoen is'

‘Wil je anders alleen een pak rijst voor me halen?'

‘Wil je anders al m'n beeldjes in ruil voor één pak rijst?'

Aangrijpende vragen. Maar wat doe je?

Is dit bedelen (zoals zo velen dat hier doen omdat ik blank ben en in hun ogen dus rijk) in de hoop iets te krijgen en daardoor bedelen als een bron van inkomsten (zijn) gaan zien?

Of is dit echt bedelen omdat er misschien echt kindertjes thuis zitten die al enkele dagen geen eten hebben gehad?

Doe ik er verstandig aan om te geven ja of nee?

Op al de vragen van de straatverkopers, moesten we als vrijwilligers op dat moment consequent en unaniem zijn in ons besluit. Dit resulteerde in een antwoord, waarbij we (helaas) niet ingingen op al deze vragen.

Want na achteraf informatie vanuit het gastgezin te hebben gekregen naar aanleiding van deze situatie, bleek dat het hier waarschijnlijk wel echt om wanhoopsvragen ging.

Wat had ik een spijt, toen ik die informatie achteraf ter verduidelijking te horen kreeg!!

En zo zijn er zoveel situatie waarmee ik geconfronteerd word en die me aan het nadenken zetten.

Het was voor mij al duidelijk, maar ik mag er nu opnieuw iedere dag weer mee geconfronteerd worden; we hebben niets te kort in Nederland en we hebben al helemaal niets te klagen.

..Oké, misschien komen we toch één ding tekort in onze westerse cultuur.

Maar dan denk ik aan het volgende: tevredenheid.

Tevreden zijn met datgene wat je hebt en mag ontvangen, i.p.v. alsmaar meer en meer willen..

Hoe is het met mij?

Goed!!!

Qua gezondheid heb ik (afgezien van diverse kleine ontstoken wondjes), helemaal niets!

Ik verblijf nu inmiddels al bijna 3 weken bij mijn nieuwe ouders; Joseph & Christine. En niet te vergeten, hun geweldige kids; Alvin, Aron en Abel en nannie; Merci!

Wou, opnieuw topmensen!!!

Iedere dag is een feest!

Ik word iedere dag uitgezwaaid wanneer ik naar m'n project ga, of word in de armen gesloten door de kids wanneer ik weer terugkom.

Ik heb er een geweldig paar ouders bij gekregen!! En het aantal geweldige broers dat ik in Nederland al had, heb ik met inmiddels 3 stuks mogen uitbreiden :)

Joseph is docent en gaat voor zijn werk door de weeks iedere dag om 6u van huis, op weg naar Ukunda (een plaats op een klein uurtje van Msambwenie). Vaak komt hij tussen 19u-20u weer in Msambwenie aan waarna hij gelijk doorgaat naar zijn shop die hij naast zijn baan als docent runt. Meestal komt hij om 21u thuis waarna we dan met z'n allen heerlijk kunnen smullen van het diner dat Merci heeft klaargemaakt. En echt, daar zit voor een (echte visliefhebber, dat ik al was, ehum ;)), ook vaak heerlijke vis bij! :)

Met Christine spreek ik veel over het werk. Zij is research verpleegkundige in het ziekenhuis hier in Msambwenie. Zij gaat door de weeks om 8u naar het ziekenhuis en werkt tot ongeveer 17u. Na haar werk, gaat ze langs haar saloon, waar ze haar personeel helpt bij de afrondende werkzaamheden om, om 18u uiteindelijk naar huis te gaan.

Alvin (9jr) is de oudste zoon, een gaat naar de primary school op het compound waar we wonen. Om 7u begint zijn school tot meestal 17u. Wanneer hij thuis komt, heeft hij huiswerk waar hij vaak tot 's avonds vlak voor het diner mee bezig is.

Aron (5jr) gaat eveneens naar de primary school op het compound. Hij heeft minder huiswerk dan Alvin, waardoor ik 's middags na mijn werkzaamheden vaak met hem gezellig een spelletje kan spelen.

Abel, m'n jongste broer is 6 maanden oud. Ik ben voor hem de eerste blanke die hij in zijn leven ziet. De eerste twee dagen moest hij dan ook alleen maar huilen toen hij mij zag.

De derde dag, was geweldig.

Ik was even weggeweest, kom thuis, hij ziet mij binnenkomen en het was een glimlach van oor tot oor dat tot op de dag van vandaag niet ophoud als hij mij ziet.

Nou ja, hij moet eigenlijk iedere dag ook wel weer huilen om mij..!?

Maar dat zijn dan de momenten, dat ik hem gedag zeg omdat ik weg ga, naar het project of voor andere afspraken.

Wanneer ik dan weer terug kom, weten we beiden hoe laat het is....; ... knuffeltijd!! :)

Merci is de nannie en de spil in het gezin. Zij is altijd aanwezig, zorg voor de kids, doet de was (behalve dat van mij, want dat mag ik heerlijk zelf met de hand doen), maakt het eten klaar etc. Echt deze dame verzet zoveel werk dat ik inmiddels veel bewondering voor haar heb gekregen.

Op het project verloopt het ook goed.

Inmiddels zijn er meer werkzaamheden losgekomen.

Zo hielp ik al mee met assisteren van de leraar. Dit ben ik blijven doen en het blijft geweldig!

Wat een geweldige kids, die je met zoveel kleine dingetjes, kunt assisteren bij hun leerproces.

In m'n vorige reisverslag vertelde ik dat ik een spellenboek had opgesteld. Tijdens de break zouden we als vrijwilligers dan spellen met de kinderen kunnen doen.

Helaas heeft het afgelopen week hier heel veel geregend waardoor de spellen helaas nog niet uitgevoerd konden worden. Als komende week net zo gaat worden als dit weekend, dan zal ik een heleboel kunnen inhalen en het jullie de volgende keer laten weten!

Voor wat de wondverzorging is er ook een uitbreiding van de taak. Naast de wondverzorging op de maandag en donderdag, ben ik afgelopen week 3 dagen samen met Lotte, op huisbezoek geweest bij 3 mensen in het Lepra dorp. Bij al deze mensen konden we wondverzorging thuis uitvoeren.

Dit betekende dat we 's morgens eerst naar het schooltje moesten om de benodigde verbandmaterialen etc., uit een voorraad box op te zoeken en met alles in een teiltje, op naar de mensen.

En ik moet zeggen; het was een heerlijk gevoel.

Velen van jullie weten dat de film; First Mission, mij een jaar geleden erg aansprak. Ik moest toen ik nu zelf door de velden heen liep, hier weer aan terug denken!

Het is een film ter promotie van het werk van Artsen zonder grenzen.

Nou, na de ervaring van afgelopen week, heb ik de slogan aangepast in; verpleegkundige zonder grenzen! :)

Niets grote voorraden verband, net geordende werkkasten waaruit je je materiaal pakt, wondbehandeling op werkniveau door hoog-laag bedden.

Nee, met schaarste aan water om de wonden te reinigen, een taalbarrière, werd het in de regen door de velden lopen, op zoek naar de onderkomens van de mensen, om vervolgens in de buitenlucht met de weinige middelen die ik dan tot m'n beschikking had, de wondverzorging zo optimaal en zo hygiënisch mogelijk uit te voeren,..

And I can tell you, I like it!!! :)

Ben benieuwd hoe het komende week zal gaan..

In de afgelopen weken ben ik ook op een kleine safari geweest. De eerste olifanten en buffalo' s zijn gespot!!

Ondanks de vele regen was het prachtig om deze geweldige dieren te ontmoeten in hun eigen prachtige natuurgebied. Foto's volgen snel, wanneer het uploaden gaat lukken..

Komende week zal de gehele week in het teken staan van het project. De opgestelde preventie folder voor het jigger probleem zal worden gepresenteerd.

De verpleegkundige (zonder grenzen), zal de huisbezoeken gaan voortzetten en in de rol als leraar/ assistent, zal ik de kids op school verder assisteren bij hun onderwijs..

Verder zal ik tijdelijk afscheid moeten nemen van vrijwilligster Lotte. Tijdelijk want, over 1,5 week, zal ik nog samen met haar op (echte) safari gaan.

Maar goed, voor deze week weer opnieuw; a lot of work to do..!!

Ik hou jullie op de hoogte!!

Warme groetjes uit Kenia!!!

Arend

Voorbereidende werkzaamheden op de komende weken..

Hallo allemaal!

Hier weer een update.

Voordat ik begin; iedereen bedankt voor al de berichten op welke manier dan ook! Het doet me iedere keer weer erg goed!!

Dit keer van mijn kant niet een verhaal, maar even de stand van zaken. Want er is in korte tijd toch weer veel gebeurt.

I come back!!

No crying.., no crying.. Met deze woorden heb ik afgelopen vrijdag 27 april, na enig overleg, bedenkingen en afwegingen (tijdelijk) afscheid genomen van m'n ‘gastgezin' Leonard en Phoebe.

Ik werd na nog niet eerder kennis gemaakt te hebben met het andere gastgezin en niet weten waar ze ook maar mochten wonen, opgehaald door een jongen op een boda boda of pikipiki (motor).

Aan hem was de plaats verteld waar ik afgeleverd moest worden. M'n koffer werd achterop vastgebonden, ik mocht plaats nemen tussen de ‘guy on the motorcycle' en mijn koffer en na nog enkele uitbundige zwaaien naar Leonard en Phoebe, werd ik door de ‘guy on the motorcycle' naar het andere gastgezin gebracht.

Een gezin dat bestaat uit; Joshep, Christine, hun drie kinderen; Alvin, Aaron en Abel en nanny; Mercy.

Ze wonen verder van Blessed Camp af (+/-30 min), maar in totaal andere omstandigheden dan Leonard en Phoebe.

Ik heb besloten om hier een maand te wonen.

De reden van verhuizing is een lang verhaal wat lastig is om kort uit te leggen, maar het is zeker niet omdat het me bij Leonard en Phoebe tegen viel!

Nee, het beviel me steeds meer en ik had het er ondanks de zeer primitieve en zeker niet (altijd) hygiënische omstandigheden inmiddels echt naar m'n zin!!

Het begon soms serieus als een thuis te voelen.

Wat een top mensen!

Phoebe bijvoorbeeld, echt.. wat een top vrouw! Ze voelde als een moeder voor mij! (Oh..mama, wees gerust!! Niemand zal jouw echt kunnen vervangen!!).

Maar het zegt wel, wie Phoebe, Leonard (en alle andere inwonende natuurlijk) voor mij waren de afgelopen maand

Elk moment stonden ze voor me klaar. Hebben mij het echte Keniaanse leven laten ervaren!! Een leven, totaal anders dan het Nederlandse. Een leven, dat als je het meemaakt, je stil maakt en tot nadenken zet!! Nadenken over zoveel dingen!! Zo bijvoorbeeld ook over een stukje dat ik onlangs las in een boek dat ik aan het lezen ben:

‘Onze mobiele maatschappij stimuleert tot concurrentie en economische agressie in plaats van tot tevredenheid.

Iemand die niet bezig is te klimmen op de maatschappelijke ladder wordt beschouwd als een sukkel en een mislukkeling.

Er word ons geleerd dat we ernaar moeten streven boven alle anderen uit naar de top te klimmen.

Wat er niet bij gezegd word is dat het de top van een vuilnisbult is.'

Tja, nu een tijd in Kenia te zijn, ga je over veel dingen nadenken en veel dingen in Nederland toch vanuit een ander daglicht bekijken. Voor de geïnteresseerden, combineer bovenstaande bijvoorbeeld eens met Jesaja 58; 1-3, 5-7. Ben benieuwd naar jullie overdenkingen..

Terug naar het afscheid. Gelukkig een tijdelijk afscheid dat ik van Leonard en Phoebe heb moeten nemen, want iedere dag als ik naar Blessed Camp ga, heb ik me voorgenomen om nadien even bij ze langs te gaan.

En.., over een maand, ga ik terug en verblijf de laatste weken van mijn periode hier in Kenia, opnieuw bij hen. Leonard en Phoebe (and my little girlfriend Betty ;) ): I come back!!

Mijn werkzaamheden de afgelopen weken.

De afgelopen 2 weken zijn hier rustiger verlopen dan in eerste instantie gepland. De werkzaamheden op Blessed Camp stonden op een laag vuurtje. Dit had te maken met de schoolvakantie die halverwege april begon (en eindigt op 7 mei). Hierdoor vervielen de werkzaamheden op school, als assisteren bij het lesgeven, het aandacht geven aan de kinderen tijdens de break etc.

Ook op de medical days (maandag en donderdag) was het door de vakantie rustiger.

Normaal gesproken komen de kinderen naar school, krijgen ze onderwijs en op de medical days, worden de jiggers verwijderd en/ of andere wondverzorging toegepast. Tijdens de vakantie, blijven veel kinderen thuis en slaan de medicals helaas over.

Het was een dubbel gevoel de afgelopen twee weken. Aan de ene kant wil je (als je hier bent) graag van alles doen. Meehelpen met de wondverzorging, meehelpen met lesgeven etc.

Maar als het dan vakantie is en de activiteiten vallen weg, tja, dan voelt het als een soort van teleurstelling om niets te kunnen doen..

Maar aan de andere kant was het misschien ook wel met een reden. Want doordat ik in Blessed Camp, niet veel kon doen, gaf het mij en Lotte wel de mogelijkheid om bezig te gaan met een plan om de wondverzorging waar mogelijk te verbeteren.

En zo hebben we onder andere nu al een preventie folder gemaakt! Om eerlijk te zijn, ben ik er ook wel een beetje trots op.

Want een folder maken voor mensen die Engels kunnen lezen en spreken is (voor de meesten onder ons) niet zo moeilijk.

Maar hoe maak je één folder, met weinig woorden, voor mensen die;

- of alleen Engels,

- of alleen Swahilli,

- of geen van beiden, kunnen lezen.

..De oplossing: een folder in het Engels, met de Swahilli vertaling (dank je wel Leonard voor het corrigeren van de google translate vertaling!!). En om het geheel compleet te maken, dezelfde boodschap ook nog eens samengevat in afbeeldingen.

Drie doelgroepen samengevat in één folder.

De complimenten waren nu al overweldigend! Laten we met z'n allen hopen dat de folder straks ook na het promoten ervan, effect zal hebben en een positieve bijdrage zal hebben in de behandeling van het ‘jigger-probleem' in en rondom Blessed Camp.

En dat was niet het enigste waar ik mee bezig ben geweest de afgelopen weken. Wanneer de school volgende week weer begint, wil ik samen met Lotte een draaiboek afhebben, waarin we een beschrijving geven van spelletjes die tijdens de break, met de kinderen op school gespeeld kunnen worden. Vorige week zijn we naar Mombasa afgereisd en hebben ‘inkopen' gedaan, voor de praktische uitvoering van diverse spelletjes.

Het tweede project waarvoor we de afgelopen 2 weken (naast de ontspanning en het genieten van het mooie Kenia) de tijd voor hadden om op te stellen/ te maken.

Als afsluiter voor deze keer nog een anekdote.

Afgelopen maandag op koninginnedag aan het eind van de ochtend ben ik opnieuw afgereisd naar Mombasa. (Een konnginnedag dat ik 's ochtends overigens gevierd heb in een oranje poncho, vanwege de stromende regen, en 's avonds met de andere vrijwilligers in Mombasa genoten heb van een heerlijk wijntje bij kaarslicht (i.v.m. o.a. stroomuitval).

Maar terug naar de kern: vrijdag op de weg naar Mombasa, eenmaal bij de ferry aangekomen, wachtende in een soort van sluis, waar ik denk ongeveer 400 mensen in kunnen, komt er een Keniaan langzaam naar ons toe.

Hij leek op een soort straatverkoper/ evangelist (hij had namelijk een blad in zijn hand met daarop wat ik kon zien, enkele bijbelteksten).

Uiteindelijk komt hij naast me staan en vraagt zo vanuit het niets hardop; ‘of het ook koud is in Amerika?'

In de sluis stonden Lotte en ik redelijk vooraan, ongeveer 50 mensen voor ons en al wel honderd achter ons. Als antwoord op de vraag zei ik; ‘we weten niet hoe koud het is in Amerika'.

Opnieuw stelt de man dezelfde vraag. En opnieuw gaf ik aan dat we niet wisten of het koud was in Amerika.

‘En waarom weten jullie dat niet?', vroeg de man.

‘Nou..., omdat wij niet uit Amerika komen!?' was m'n antwoord.

Echt alle Kenianen voor ons, draaiden zich om, voor zover ze dat nog niet gedaan hadden, na het luidde spreken van de man die maar wat graag met ons in gesprek wilde zijn.

Eenmaal omdraaiende, zagen we al heel snel dat alle ogen achter ons ook al op ons gericht waren.

Hi, allemaal, ..ja, ..wij komen niet uit Amerika..

Iedereen voor en achter ons begon hardop te lachen.. Ons niet helemaal duidelijk of ze nou om ons antwoord moesten lachen, om de man die ons de vraag stelde, of waren ze ons misschien gewoon aan het uitlachen omdat we ‘voor gek werden gezet'..?!

Tot overmaat van ramp, ging de man ook nog eens luidkeels door met zijn gesprek, die wij beiden het liefst hadden willen stopzetten.

Hij vertelde; ‘Obama is mijn neef en ik heb op school bij hem in de klas gezeten...'.

Opnieuw iedereen om ons heen in de lach..

Kwam dat nu door misschien wel onze serieuze blik (wat ik me eigenlijk niet kon indenken, want van binnen moest ik zelf al erg hard lachen om deze hele situatie), of was het om de (betrouwbare???) informatie die deze man maar wat graag met ons wilde delen.

Ach.., dacht ik, als iemand mij probeert wijs te maken dat hij de neef van Obama is, dan kan ik op koninginnedag nog altijd zeggen dat Beatrix mijn moeder is...

Dat was het voor nu..

Zal jullie hopelijk de volgende keer kunnen meedelen, hoe m'n werkzaamheden van de afgelopen weken, gebruikt (zullen gaan) worden.. Word zeker vervolgd!!

Veel goeds vanuit Msambwenie, Kenia!!!

Arend

(Er zijn nieuwe foto's toegevoegd ;))

Bijzonder en gewoon (volgens Keniaanse begrippen)

Hallo allemaal!!

Hoe gaat het met jullie?

Een vraag die mij momenteel wel bezig houd. Niet dat ik nu heel graag terug wil! (Sorry aan degene die dat wel graag zien!) Het zal waarschijnlijk komen omdat ik weet dat ik veel gebeurtenissen, afspraken en activiteiten mis tijdens mijn afwezigheid waar ik ook graag bij aanwezig had en zou willen zijn. Daar en tegen krijg ik (hier in Kenia) er momenteel natuurlijk een hoop voor terug, wat ik aan de andere kant ook zeker niet had en zou willen missen!!

Ondanks dat het soms dubbel is, ben ik nog steeds iedere dag super dankbaar voor het feit dat ik hier mag zijn!!

Nouja.., dankbaar... op een ochtend, net na het ontbijt, buiten op de ‘veranda' ben ik aan het schrijven.. Komt er een man naar buiten met in zijn ene hand een (ik ben dan wel geen kippenkenner), maar in mijn ogen een mooie kip. In zijn andere hand een ...groot... mes..

Op nog geen 3m bij mij vandaan word de kip kakelend op de grond gelegd en na getuige te zijn van enkele handelingen,.... is het opeens stil, en zie ik de man, maar nu met een niet kakelende kip weer naar binnengaan. Moet ik hier ook dankbaar voor zijn??!

Oké, that is Kenya!!

Het zijn wel situaties (ondanks dat ik al veel onsmakelijke dingen heb meegemaakt), waar ik helaas niet zo heel goed tegen kan. Ach ik probeer het luchtig op te vatten, maar denk wel tegelijk; zou er vanavond een kippengerecht geserveerd worden? En zal het smaken? :)

De vraag waar jullie wellicht benieuwd naar zijn is; hoe het met mij gaat?

Ik kan er eigenlijk kort op antwoorden: GOED!!!

Inmiddels kan ik zeggen dat ik aardig goed ben ingeburgerd in Msambwenie/ Blessed Camp. Het is erg fijn om contact te hebben (voor zover als dat kan door de taalbarrière) met de lokale mensen. Het is eveneens fijn om te zien hoe zij, van het kleine beetje dat ze hebben, leven en er super trots op zijn! Ook is het super fijn hoe ik hier in de gemeenschap ben opgenomen en het echte Keniaanse leven een periode mag meemaken. En ik kan jullie verzekeren: we kunnen er echt zoveel van leren!!!

Opnieuw heb ik veel te vertellen. Teveel opnieuw voor in één verhaal!

Daarom denk ik dat ik het dit keer houd bij 1 dag (ochtend) dat ik afgelopen week heb meegemaakt. Een ziekenhuis bezoek! (Nee, nee, niet voor mij zelf. Wees gerust!!) ;)

Het begon met een vraag van Leonard. Er was een man uit Blessed Camp die een ‘accident' had aan zijn voet en naar het ziekenhuis moest. (Nu is het zo dat lepra ‘slachtoffers' nog door vele mensen met de nek worden aangekeken en soms de hele dag moeten wachten totdat ze misschien geholpen worden).

Of ik samen met Lotte dan wel naar het ziekenhuis wilde en waar nodig de man wilde bijstaan. Hmm, ja, dat wilde ik wel! (Ik dacht; dan kan ik ook gelijk het lokale ziekenhuis van binnen bekijken en zien op welke manier er daar gewerkt word) Als verpleegkundige ben ik daar altijd wel benieuwd naar. ;)

Ik spreek af om, om 8.30u bij het ziekenhuis te zijn. Eenmaal aangekomen zie ik een man in de ‘wachtkamer' buiten op een bank zitten. Aan weerszijden van hem een ruime meter leeg waarna de bank gevuld is met mensen dicht tegen elkaar aanzittend, die ook wachten.

Toen ik dat zag, moest ik denken aan een kinderliedje dat ik op m'n telefoon heb staan (jaja, wie had dat verwacht, naast allerlei soorten muziek(genres), ook kinderliedjes op m'n telefoon ;) )

Maar wel eentje met een pakkende boodschap waar ik aan moest denken toen ik de man op de bank zag zitten in de ‘wachtkamer' Afgewezen, en niet geaccepteerd door de andere wachtende.

‘Wat heb jij stomme kleren aan,

Ik vind die bril je echt niet staan,

Je hebt een neus als een banaan,

en dan die beugelbek.

Hoe kom je toch zo bruin verbrand,

Wat moet je hier in Nederland,

Die klompen staan je van geen kant,

En ook je haar zit gek.

Wat je zegt; dat ben je zelf,

Dus oordeel niet zo gauw,

Want als je met één vinger wijst,

Wijzen er DRIE naar jouw!'

Zouden de andere wachtende mensen, de boodschap van met name het laatste vers, weten?? Het is waar ik aan moest denken, toen ik de man zag, wachtende op de bank in de ‘wachtruimte'. Niet geaccepteerd door de mensen naast hem op afstand die ook wachten..

Ik spreek de man aan en vraag hem in het Engels of hij met ons mee wil gaan naar het laboratorium voor bloedafname (dit was mij verteld). De man kijkt me aan alsof ik chinees sprak (nou zou dat waarschijnlijk ook wel zo overkomen als je zelf geen enkel woord Engels spreekt..).

Hmm., heerlijk die taalbarrière.

Na rondvraag of er iemand in de wachtruimte was, die Engels sprak en mijn Engels eventueel kon vertalen naar het Swahili, werd ik door werkelijk de geheel gevulde ‘wachtruimte' aangekeken.

Ehm,.. (langzaam een rood opstijgende kleur voelen aankomen) stond ik daar... Hi..., smile to everybody..

Na een belletje naar Leonard toe met de uitleg dat de man mij niet verstond, sprak hij de man in het Swahilli telefonisch toe en legde uit wat de planning was. Krijg ik te horen dat de man eerst de dokter wilde spreken.

Aangezien de taalbarrière ons plan behoorlijk bemoeilijkte, besloten we uiteindelijk dat Leonard (teacher on school) ook maar naar het ziekenhuis moest komen om ons bijstand te verlenen :)

Nadat hij arriveerde, en er inmiddels al weer een uur was verstreken, mocht de man dan eindelijk naar binnen, waar hij het probleem eerst aan de dokter moest uitleggen. De dokter schreef een briefje, waarna we naar het laboratorium konden gaan. Een man op schouderkrukken, strompelend door de ziekenhuisgangen (en op dat moment voor ons langzaam zichtbaar wordende bloedende been wond).

Aangekomen bij het laboratorium, werd in het Swahilli aan Leonard gevraagd of er al betaald was voor de bloedafname. Toen duidelijk werd gemaakt dat dat nog niet gebeurt was, moesten we eerst weer terug naar de ingang van het ziekenhuis, om te betalen, om vervolgens weer terug te keren naar het laboratorium.

Tot mijn grote verbazing werd er alleen maar een bloedsuiker geprikt, welke naar mijn weten normaal was (7,1mmoll), maar hier toch te hoog bevonden werd.

Terug, naar de ‘wachtruimte'. Op terugweg door de gangen, nog altijd de op heenweg gemaakte bloedspoor zichtbaar. Eenmaal weer in de ‘wachtkamer' en een half uur wachttijd, mocht de man weer naar binnen, om zijn bloedsuiker en bloedende wond aan een andere dokter uit te leggen (ook deze dokter bekeek net als de eerste dokter de wond niet). Hij keek wel bedenkelijk in het klad schriftje van de man (wat waarschijnlijk de medische status was) en verwees de man door naar de ‘wound dressing room'.

Na een hele ochtend wachten en niet geheel duidelijk voor mij wat nu het grote probleem was, waar de man mee kampte, werd ik in de ‘dressing room' getuige van het probleem. De man trok zijn, wat er nog van over was, sandaal uit...

Een zeeeer grote, onsmakelijke, vieze wond die de gehele onderkant van de voetzool betrof.

Dit was niet een wond wat in één dag was ontstaan. Dit heeft dagen geduurd om zich zo te ontwikkelen. Schrikbarend!! En de man (die zelf niets heeft aan materiele middelen) loopt er maar mee door, met alle grote risico's van dien.

Met de matatu naar Mombasa (2,5uur) om in de grote stad te bedelen en (wat ons na de wondverzorging bij de diëtiste duidelijk werd) zijn opbrengst uitgeeft aan (zijn waarschijnlijk enige vriend) de drank! Noem hij dit zelf leven, of is het misschien overleven voor hem?

Na opnieuw een betaling voor wond zorg voldaan te hebben, werd de wond door een verpleegkundige schoongemaakt.

Ze was eerst overrompeld door onze aanwezigheid. Niet echt gek, als je geconfronteerd word met een Keniaan die door 2 blanken word begeleid toch? :)

Na eerst de afwijzing gekregen te hebben dat we niet bij de wondverzorging aanwezig mochten zijn, legden we nogmaals uit dat we ook nurses waren.

Really? Yes! Oh, no problem, you can stay in this room and can see what I do. We keken elkaar aan en dachten beiden: yes, die hebben we ook mooi weer in onze pocket! :)

Wat een ochtend. Een ochtend met vele gemengde gevoelens.

Om bij de man te blijven; verstoten door velen, niets hebbende..

Hoe zou het met de man gaan?

Zou hij de raad van de arts en de diëtist volgen en naar de wondverzorgingsmomenten komen in Blessed Camp?

Of denk hij; nadat de wond netjes en steriel was ingepakt; ‘hier kan ik weer een tijd mee vooruit'?

Een ochtend die ik beleefde! Een ochtend die ik met jullie wilde delen.

Situaties die hier gewoon dagelijks voorkomen en waar ik getuige van ben!

Die in Nederland niet in te beelden zijn en naar mijn weten(waarschijnlijk) ook niet voorkomen.

Dit alles zette mij even stil!

Het doet mij nadenken...

Wat doet het met u/ jouw?

Groetjes en veel liefs vanuit Kenia!,

Arend