Jambo, jambo,

Hierbij weer een verslag uit het nog altijd prachtige (en misschien wel steeds mooier wordende) Kenia!!

Een land waar ik tijdens mijn verblijf, steeds meer van ben gaan houden. (Meer dan ik misschien van te voren wist..)

Een land, (nou ja.., ik zal het voorlopig klein houden..) plaats; Msambweni, met mensen, die hun hart hebben opengezet voor mij en mij hebben opgenomen als één van hen.

.. en..

mensen waar ik ontzettend van ben gaan houden. Waar ik elke dag dankbaar voor ben dat ik ze heb mogen ontmoeten. Mensen waar ik zoveel van heb gezien en geleerd. Mensen die mij (onbeschrijfelijk) veel hebben gegeven.

Msambweni, Kenia:

..een plaats, back to the basic!

..een plaats met mensen die tevreden zijn met wat ze hebben.

..van hetgeen wat ze hebben, eerst hun ‘gasten' voorzien, en zelf nemen wanneer er iets overblijft..

..een plaats waar ik de was op de hand heb moeten doen..

..waar je een douche neemt, en bij het afdrogen erachter komt dat je nog steeds vuil bent..

..een plaats waar ik heerlijke vis heb (leren) eten..

..een plaats waar ik in twee gastgezinnen, een geweldige tijd heb gehad..

..waar ik 2 vaders en 2 moeders erbij cadeau heb gekregen..

..en geweldige broertjes (Alvin, Aaron en Abel) en zus (Mercy, want zo zie ik haar inmiddels..)

..

..

Aaahhh, vandaag over 20 dagen (28 juni om 16u) ben ik weer in Nederland...

Leuk zegt iedereen!!

En ja dat is aan de ene kant ook zo..

Ik moet eerlijk bekennen dat ik enkelen van jullie inmiddels soms ook wel (een beetje) mis.

Ik kijk er naar uit om jullie over 20 dagen weer in de armen te sluiten!!..

..maar..

Ik wil hier eigenlijk (om een heleboel redenen) niet weg..!!

Een lastig ‘dilemma'!!!

Een ‘dilemma' die als ik er veel mee bezig ben (en dat was en is helaas nu al nodig), me emotioneel erg heen en weer doet slingeren tussen blijdschap en verdriet.....

Maar goed ik zal jullie er via deze weg niet teveel mee belasten, want ik denk dat jullie meer uitkijken naar mijn belevenissen etc.

Dus..

Msambweni; het is en blijft echt super!

Opnieuw heb ik hier weer veel beleefd en meegemaakt..

Opnieuw teveel om hier allemaal weer te beschrijven. Daarom hieronder enkele situaties die ik heb meegemaakt..

Ik heb helaas afscheid moeten nemen van al mijn mede vrijwilligsters. Met de één, een lange tijd van samen opwerken/ leven, met de andere weer een kortere tijd..

Maar wow, lief en leed deelden we met elkaar, we konden gezellig kletsen, discussiëren en vooral niet onbelangrijk, heeeel veeeel lol met elkaar hebben...

Bedankt jullie allemaal!! Ik moet eerlijk bekennen, dat ik jullie deze week allemaal gemist heb, maar..., ik zie jullie zeker weer!!

Vorige week had ik voor mezelf een soort van break, die bestond uit 3 dagen safari.

Wow, wat was het super om opnieuw in een auto tussen het wild rond te rijden.

Je klein voelen tussen al het grote wild in een prachtig decor aan natuur.

Met veel geluk heb ik o.a. opnieuw de Big Five (leeuw, luipaard, buffel, olifant en neushoorn) mogen zien.

Er word gezegd, dat het uniek is om ze te zien..

Nou.., ik kan niets anders zeggen; binnen 2 jaar tijd, ze 2 keer mogen zien is zeker uniek! ;)

Deze week ben ik begonnen, door zondags na de ochtenddienst (die voor alle duidelijkheid begint om 10u en eindigde om 13.30u), met Alvin en Aaron naar het strand te gaan.

Dit stond al heel lang bij hun op het verlanglijstje.

Omdat paps en mams alleen zondags vrij zijn van werk en dagelijkse beslommeringen, iedereen niet kan zwemmen, het zeewater hier door sterke onderwaartse stroming niet geheel zonder gevaar is, etc. etc., was het er voor de kids in geen tijden meer van gekomen..

Vlak voordat ik met ze vertrok, werden ze door mama geroepen en kregen ze in het bijzijn van mij, enkele instructies mee..

Instructies die als ze die niet zouden opvolgen, en ik ze bij terugkomst aan mama zou melden, ze nooit meer naar het strand mochten..

Zoals kids zijn.. eenmaal op het strand aangekomen..: ‘Arend, mama zegt dat we niet in het water mogen, wat vind jij??'

..Al snel legde ik, met enig risico enkele instructies van moeders aan de kant..

De broek werd zo snel als dat kon uitgetrokken en de eerste sprint richting het water werd genomen...

..Totdat..

..er een golf aankwam.., de sprint abrupt beëindigde en nog sneller zijn retour nam naar het veilige droge zand..

Wow, wat hadden ze een pret!! En wat was het voor mij een pret m'n broertjes zo te zien genieten.

Deze werkweek werd gevuld met wondverzorging en lesgeven.

Een week met opnieuw momenten van verbazing.

Zo kennen mensen me inmiddels in Msambweni. Geregeld dat ik van A naar B langer onderweg ben, dan gepland omdat er iemand is die mij aanspreekt, of wil weten hoe het met me gaat.

Zo ook op de maandag toen er opeens een klein meisje was dat van de andere kant van de straat, luidkeels mijn naam riep..

's Middags op dezelfde locatie stond opnieuw hetzelfde meisje, en ze riep opnieuw luid mijn naam..

Gelukkig word tijd hier niet beschouwd als iets belangrijks in tegenstelling tot de westerse maatschappij waar alles draait om tijd, tijd en tijd. De dagen ingepland worden door tijd en er word geklaagd dat de dagen vaak ook nog te kort zijn..

Hier in Kenia word tijd meer gezien als een richtlijn dat daarbij vaak ook nog eens zeer ruim word genomen.. Dus niets om 17u thuis zijn voor een volgende afspraak. Nee, ik had/ heb alle tijd (behalve dan als het schemerig word..)..

Ik besloot naar haar toe te lopen..

Ik was verbaast want het bleek hier om een meisje te gaan, dat in Blessed Camp naar school ging en ik al vele dagen had ontmoet..

Maar nu, had ik haar niet herkend, door misschien wel haar kapotte kleren en haar enigszins onverzorgde vrijetijdse blik, de primitieve leefomstandigheden waarin ik haar zag..

Verbazend hoe een uniform van school de achtergrond van een kind zo kan vertekenen..!!

Bij de wondbehandeling deze week was de verbazing eveneens groot.

Na de reguliere wondbehandelingen gedaan te hebben, werd ik verrast door een jonge man die achterop de boda boda kwam aanrijden.

Het ging om een jonge man van een jaar of 30 denk ik, die thuis tijdens het klussen in een spijker was gestapt. Hij vertelde dat hij een wond had aan zijn voetzool..

En wat voor één!!

De gehele voetzool was inmiddels verdwenen/ geïnfecteerd/ open.

In een gesprek dat ik had met hem en een vriend (die voor de jonge man soms mijn Engels vertaalde in Swahilli, om zo toch enige communicatie te kunnen hebben) werd mij duidelijk dat het probleem met de spijker, niet van gister was, maar van ruim 3 weken geleden..

‘Waarom zo lang gewacht??' vroeg ik.

‘Nou, ik dacht het valt wel mee, maar ik ben de volgende dag wel naar het ziekenhuis gegaan..'

‘Oh, en wat hebben ze daar gedaan?' vroeg ik.

‘Niets, ze zeiden dat er niets met de voet aan de hand was. Ik ben naar huis gegaan en in de weken daarop volgend werd m'n voet dik en pijnlijk..'

Hmm, situaties die hier zo vaak voorkomen... Te vaak helaas..!!

Mensen, kinderen die iets oplopen.., door gebrek aan kennis, geen geld of wat de reden ook maar mag zijn, te lang rondlopen met iets, waardoor het probleem zo groot is dat het de vraag is of het nog om te keren is..

Verbazingwekkend ook met de gedachte dat in een westerse maatschappij, gelijk een dokters-/ ziekenhuisbezoek word gepland in dergelijke situaties.

Naast verbazing was er deze week ook weer een hoop lol en gezelligheid bij het lesgeven, de spelletjes tijdens de break etc.. Geweldig om al die kids te zien (groeien op vele fronten!!).

Goed dat was het voor deze keer weer..

Ondanks dat ik niet meer de mogelijkheid heb van onbeperkt internet, zal ik toch proberen jullie op de hoogte te houden van mijn laatste weken alhier..

Het aftellen is begonnen...

... I like it!!/ ... I don't like it!!

Zie uit naar jullie reacties!

Warme groetjes uit Kenia!!

Arend