Hallo allemaal,

Het is van mijn kant even een tijdje stil geweest, maar hier is dan (eindelijk ;)) weer een verhaal vanuit het verre maar oh zo prachtige Kenia!!

Waar moet ik beginnen??

Altijd komt bij mij die vraag weer op, als ik een verhaal wil uploaden.

In zo'n korte tijd, maak je zoveel mee, dat ik soms nu al tijd tekort komt om het allemaal een plekje te geven.

Loop ik bijvoorbeeld door Msambwenie heen en kijk ik naar links, dan zie ik bijvoorbeeld langs de weg een afvalplaats voor een buurtgemeenschap in de brand staan.

Kijk ik op hetzelfde moment naar rechts dan zie ik een klein prachtig kindje van ik denk een jaar of 5, voor zijn ouderlijk (lemen)huis(je) op een onverhard onder geregend zandpad, met een bal dat is samengesteld van strak opgerolde plastic zakjes, zich vermaken.

En als ik voor me kijk dan zie ik door een grote kudde koeien die de weg blokkeert, zich matatu's en boda boda's nestelen.

Oh.., ik denk dat ik in Nederland tijd tekort kom straks en geen stem meer ga overhouden als ik al mijn belevenissen bij terugkomst wil gaan vertellen aan jullie allen. ;)

Laat ik dit reisverslag beginnen met een spreuk die ik tegenkwam in een boek:

‘Afrika kun je niet veranderen, maar Afrika veranderd jouw wel!'

Een spreuk waar ik afgelopen weken erg vaak aan moest denken en moet zeggen dat er toch wel een hele grote kern van waarheid in zit!

Want wat word je hier met veel situaties geconfronteerd. Situaties waarvan ik geregeld stil word. Stil en na overdenking ook blij en ontzettend dankbaar dat ik het in Nederland zo goed mag hebben.

Een voorbeeld: ik ben de laatste 2 weken geregeld naar Mombasa op en neer geweest.

In deze grote plaats zie je tussen al de matatu's (taxi's), boda boda's (motors), auto's (wat alleen voor de echt rijken is weggelegd) en al de overige wandelende mensen, jongens lopen met karren.

Karren gemaakt van hout met aan weerszijden 1 band.

De karren zijn 2 meter lang en ik denk 1,5 meter breed.

Zo'n jongen loopt de gehele dag (vaak ook nog op blote voeten), in regen of extreme hitte, met een vol overladen kar zeer lange afstanden. En wat levert het hem op?

Als hij heel veel geluk heeft; max. 300 Keniaanse Schilling.

Wow 300 Schilling!

...Maar het staat gelijk aan.. 3 euro!!!

3 euro, waar deze jongen van rond moet komen!!!

Of een ander voorbeeld.

Na een gezellig weekendje uit in Ukunda met de andere vrijwilligers, lopen we in dat weekend richting de supermarkt om nog even wat benodigdheden te halen, voordat we naar Msambwenie terug zouden gaan.

Al lopende worden we elk op ons beurt aangesproken door diverse straatverkopers.

‘Willen jullie een beeldje kopen?'

‘Doe het voor m'n kinderen die thuis zitten, ik heb het niet breed omdat het wat toeristen betreft, laag seizoen is'

‘Wil je anders alleen een pak rijst voor me halen?'

‘Wil je anders al m'n beeldjes in ruil voor één pak rijst?'

Aangrijpende vragen. Maar wat doe je?

Is dit bedelen (zoals zo velen dat hier doen omdat ik blank ben en in hun ogen dus rijk) in de hoop iets te krijgen en daardoor bedelen als een bron van inkomsten (zijn) gaan zien?

Of is dit echt bedelen omdat er misschien echt kindertjes thuis zitten die al enkele dagen geen eten hebben gehad?

Doe ik er verstandig aan om te geven ja of nee?

Op al de vragen van de straatverkopers, moesten we als vrijwilligers op dat moment consequent en unaniem zijn in ons besluit. Dit resulteerde in een antwoord, waarbij we (helaas) niet ingingen op al deze vragen.

Want na achteraf informatie vanuit het gastgezin te hebben gekregen naar aanleiding van deze situatie, bleek dat het hier waarschijnlijk wel echt om wanhoopsvragen ging.

Wat had ik een spijt, toen ik die informatie achteraf ter verduidelijking te horen kreeg!!

En zo zijn er zoveel situatie waarmee ik geconfronteerd word en die me aan het nadenken zetten.

Het was voor mij al duidelijk, maar ik mag er nu opnieuw iedere dag weer mee geconfronteerd worden; we hebben niets te kort in Nederland en we hebben al helemaal niets te klagen.

..Oké, misschien komen we toch één ding tekort in onze westerse cultuur.

Maar dan denk ik aan het volgende: tevredenheid.

Tevreden zijn met datgene wat je hebt en mag ontvangen, i.p.v. alsmaar meer en meer willen..

Hoe is het met mij?

Goed!!!

Qua gezondheid heb ik (afgezien van diverse kleine ontstoken wondjes), helemaal niets!

Ik verblijf nu inmiddels al bijna 3 weken bij mijn nieuwe ouders; Joseph & Christine. En niet te vergeten, hun geweldige kids; Alvin, Aron en Abel en nannie; Merci!

Wou, opnieuw topmensen!!!

Iedere dag is een feest!

Ik word iedere dag uitgezwaaid wanneer ik naar m'n project ga, of word in de armen gesloten door de kids wanneer ik weer terugkom.

Ik heb er een geweldig paar ouders bij gekregen!! En het aantal geweldige broers dat ik in Nederland al had, heb ik met inmiddels 3 stuks mogen uitbreiden :)

Joseph is docent en gaat voor zijn werk door de weeks iedere dag om 6u van huis, op weg naar Ukunda (een plaats op een klein uurtje van Msambwenie). Vaak komt hij tussen 19u-20u weer in Msambwenie aan waarna hij gelijk doorgaat naar zijn shop die hij naast zijn baan als docent runt. Meestal komt hij om 21u thuis waarna we dan met z'n allen heerlijk kunnen smullen van het diner dat Merci heeft klaargemaakt. En echt, daar zit voor een (echte visliefhebber, dat ik al was, ehum ;)), ook vaak heerlijke vis bij! :)

Met Christine spreek ik veel over het werk. Zij is research verpleegkundige in het ziekenhuis hier in Msambwenie. Zij gaat door de weeks om 8u naar het ziekenhuis en werkt tot ongeveer 17u. Na haar werk, gaat ze langs haar saloon, waar ze haar personeel helpt bij de afrondende werkzaamheden om, om 18u uiteindelijk naar huis te gaan.

Alvin (9jr) is de oudste zoon, een gaat naar de primary school op het compound waar we wonen. Om 7u begint zijn school tot meestal 17u. Wanneer hij thuis komt, heeft hij huiswerk waar hij vaak tot 's avonds vlak voor het diner mee bezig is.

Aron (5jr) gaat eveneens naar de primary school op het compound. Hij heeft minder huiswerk dan Alvin, waardoor ik 's middags na mijn werkzaamheden vaak met hem gezellig een spelletje kan spelen.

Abel, m'n jongste broer is 6 maanden oud. Ik ben voor hem de eerste blanke die hij in zijn leven ziet. De eerste twee dagen moest hij dan ook alleen maar huilen toen hij mij zag.

De derde dag, was geweldig.

Ik was even weggeweest, kom thuis, hij ziet mij binnenkomen en het was een glimlach van oor tot oor dat tot op de dag van vandaag niet ophoud als hij mij ziet.

Nou ja, hij moet eigenlijk iedere dag ook wel weer huilen om mij..!?

Maar dat zijn dan de momenten, dat ik hem gedag zeg omdat ik weg ga, naar het project of voor andere afspraken.

Wanneer ik dan weer terug kom, weten we beiden hoe laat het is....; ... knuffeltijd!! :)

Merci is de nannie en de spil in het gezin. Zij is altijd aanwezig, zorg voor de kids, doet de was (behalve dat van mij, want dat mag ik heerlijk zelf met de hand doen), maakt het eten klaar etc. Echt deze dame verzet zoveel werk dat ik inmiddels veel bewondering voor haar heb gekregen.

Op het project verloopt het ook goed.

Inmiddels zijn er meer werkzaamheden losgekomen.

Zo hielp ik al mee met assisteren van de leraar. Dit ben ik blijven doen en het blijft geweldig!

Wat een geweldige kids, die je met zoveel kleine dingetjes, kunt assisteren bij hun leerproces.

In m'n vorige reisverslag vertelde ik dat ik een spellenboek had opgesteld. Tijdens de break zouden we als vrijwilligers dan spellen met de kinderen kunnen doen.

Helaas heeft het afgelopen week hier heel veel geregend waardoor de spellen helaas nog niet uitgevoerd konden worden. Als komende week net zo gaat worden als dit weekend, dan zal ik een heleboel kunnen inhalen en het jullie de volgende keer laten weten!

Voor wat de wondverzorging is er ook een uitbreiding van de taak. Naast de wondverzorging op de maandag en donderdag, ben ik afgelopen week 3 dagen samen met Lotte, op huisbezoek geweest bij 3 mensen in het Lepra dorp. Bij al deze mensen konden we wondverzorging thuis uitvoeren.

Dit betekende dat we 's morgens eerst naar het schooltje moesten om de benodigde verbandmaterialen etc., uit een voorraad box op te zoeken en met alles in een teiltje, op naar de mensen.

En ik moet zeggen; het was een heerlijk gevoel.

Velen van jullie weten dat de film; First Mission, mij een jaar geleden erg aansprak. Ik moest toen ik nu zelf door de velden heen liep, hier weer aan terug denken!

Het is een film ter promotie van het werk van Artsen zonder grenzen.

Nou, na de ervaring van afgelopen week, heb ik de slogan aangepast in; verpleegkundige zonder grenzen! :)

Niets grote voorraden verband, net geordende werkkasten waaruit je je materiaal pakt, wondbehandeling op werkniveau door hoog-laag bedden.

Nee, met schaarste aan water om de wonden te reinigen, een taalbarrière, werd het in de regen door de velden lopen, op zoek naar de onderkomens van de mensen, om vervolgens in de buitenlucht met de weinige middelen die ik dan tot m'n beschikking had, de wondverzorging zo optimaal en zo hygiënisch mogelijk uit te voeren,..

And I can tell you, I like it!!! :)

Ben benieuwd hoe het komende week zal gaan..

In de afgelopen weken ben ik ook op een kleine safari geweest. De eerste olifanten en buffalo' s zijn gespot!!

Ondanks de vele regen was het prachtig om deze geweldige dieren te ontmoeten in hun eigen prachtige natuurgebied. Foto's volgen snel, wanneer het uploaden gaat lukken..

Komende week zal de gehele week in het teken staan van het project. De opgestelde preventie folder voor het jigger probleem zal worden gepresenteerd.

De verpleegkundige (zonder grenzen), zal de huisbezoeken gaan voortzetten en in de rol als leraar/ assistent, zal ik de kids op school verder assisteren bij hun onderwijs..

Verder zal ik tijdelijk afscheid moeten nemen van vrijwilligster Lotte. Tijdelijk want, over 1,5 week, zal ik nog samen met haar op (echte) safari gaan.

Maar goed, voor deze week weer opnieuw; a lot of work to do..!!

Ik hou jullie op de hoogte!!

Warme groetjes uit Kenia!!!

Arend