Hallo allemaal!

Na 3 maanden is (met sterk wisselende gevoelens) nu bijna de tijd gekomen om weer terug te

keren naar Nederland...

Voordat ik daar verder op inga, eerst een (laatste) update vanuit Kenia!!

Ik kan en mag nog altijd zeggen: Niko salama!!!

Afgelopen weken waren bijzonder, maar vooral gezellig!

...Een korte samenvatting, want het is gewoonweg opnieuw teveel om hier allemaal te beschrijven...

...Zo had ik vorige week mijn gastgezin(en) uitgenodigd voor een borrel.

Voor mijn broertjes Alvin en Aaron was het gelijk ook de mogelijkheid om voor het eerst in hun leven in een zwembad te zwemmen. Nouja, zwemmen...?!

Met zwembandjes om de armen en buik, heb ik ze enige zweminstructies mogen bijbrengen en heb ik daarbij vooral heel veel lol en plezier gehad met deze geweldige kanjers!!

En of een borrel alleen nog niet genoeg was, heb ik een dag later een heerlijk diner gekookt voor m'n familie.

De pret begon al met de voorbereidingen in de keuken, waarbij ik m'n zus Mercy, m'n (Nederlandse) kookwijze liet zien.

Een kook(werk)wijze die in elk opzicht verschilt met de echte Keniaanse werkwijze van haar.

Van te voren moest ik mijn camera aan haar afstaan, een prachtig Keniaans kanga omdoen en werd met een nauwlettend oog vervolgens elke fase vastgelegd en uiteraard geproefd...

Afgelopen zondag was speciaal. 's Ochtends/ s'middags ben ik naar de kerk geweest.

Hier is het gebruikelijk om de afkondigingen zelf af te kondigen. Iedereen die een begroeting, mededeling of iets dergelijks heeft, kan dit zelf voordragen.

Aangezien ik mezelf 2 maanden geleden heb geïntroduceerd binnen deze kerk, vond ik het netjes om, nu mijn afscheid nadert, dit ook mee te delen..

Na mijn korte speech, begonnen de aanwezigen spontaan: ‘We love you in de name of God, we send you in the name of God', te zingen...

Wow, iets wat mij stil maar ook emotioneel maakte...

Prachtig!!! Thanks God en thanks everybody..!!

Na een ontspannen middag, heb ik mijn ouders, zus en broertjes ‘s avonds verrast met enkele persoonlijke geschenken.

Een van de geschenken was een prachtige familiefoto. Een foto, waar ik de zaterdag ervoor, iets langer op heb moeten wachten dan afgesproken (de ontwikkeling ervan liep iets vertraging op werd er mij medegedeeld, of... zou het gewoon gelegen hebben aan de Keniaanse werkwijze..??).

Ach het maakte uiteindelijk ook niets uit, ik had de tijd.., en het resultaat beloonde zeker het langere wachten..

Een super mooi geschenk en tegelijk een (prachtige) herinnering voor mijn geweldige familie in tijden dat ze me straks (zeker zullen) gaan missen...

Afgelopen week stond (het project) veel in het teken van de wondverzorging/ medical.

In mijn vorige weblog verhalen had ik enkele casuïstieken beschreven.

Wat ik super gaaf vind om te zien, is dat in de periode dat ik hier mag zijn, ik al de wonden zie verbeteren.

Ik zie mensen opknappen!

Bij mensen die door hun verschrikkelijke wond psychisch ook in een negatief spiraal terecht waren gekomen, zie ik nu een glimlach op hun gezicht verschijnen en genezen de wonden voorspoedig.

Bij de kinderen die eerst hardhandig werden aangepakt bij de wondbehandeling, zie ik nu een hoop liefde.

Bij de verpleegkundige zie ik uitbreiding van haar kennis omtrent de te gebruiken materialen en een efficiëntere werkwijze bij de wondbehandeling(en)

Bij de kinderen en hun ouders zie ik (o.a. door het introduceren van de jigger folder) meer aandacht voor het jigger probleem waar ze mee kamp(t)en...

Kortom: ik zie een grote vooruitgang bij mensen persoonlijk als ook organisatorisch!

Prachtig om te zien!

Buiten de medical om, zie ik de kids op school ook veranderen.

Waren ze eerst erg op hunzelf en soms zelfs (in mijn ogen) ‘agressief', zie ik ze nu door diverse spellen, materialen en het spellenboek aangereikt te hebben, o.a. teamspellen uitvoeren.

Zie ik ze vol op van elkaar genieten en zijn de breaks die ze hebben tussen de lessen door (eigenlijk) te kort voor ze geworden...

En zo kan ik nog wel even doorgaan met veranderingen die ik heb mogen zien plaatsvinden...

Maar nogmaals, het is teveel om hier allemaal te beschrijven...

En aangezien de tijd voor mij hier in Kenia nu begint te dringen...

Tja... 3 maanden...

...Toen ik ervoor stond dacht ik; wow, dat is een lange periode.

...Eenmaal in Kenia, zijn ze werkelijk (te snel) voorbij gevlogen...

3 maanden; Swahilli/ Engels spreken, deel hebben mogen uitmaken van 2 (eigenlijk 3) fantastische Keniaanse gezinnen, geweldige mensen hebben mogen leren kennen en spreken, Ugali en overheerlijke chapatti met bonen mogen eten, in Blessed Camp jiggers mogen verwijderen en de andere medische zorg mogen ondersteunen en waar mogelijk hebben kunnen upgraden, ondersteuning mogen geven bij het onderwijs aan de kinderen van Blessed Camp, tijdens de break heerlijk met ze mogen spelen, op de Sunday Class songs mogen aanleren, thuis..., en..., ......, ..., ......

Eén ding staat vast; ik ben ontzettend dankbaar dat ik ze heb mogen meemaken!!!

Ze zijn nu bijna voorbij..

Nu is het maandag en upload ik voor de laatste keer vanuit Kenia een verhaal op m'n weblog...

Morgen (dinsdag) zal een speciale en dubbele dag worden...

Ik zal voor de laatste keer naar Blessed Camp gaan, afscheid nemen van iedereen daar en tegelijk zal ik ook mijn verjaardag (op Keniaanse wijze gaan) vieren...

Woensdag zal ik mijn koffer in gaan pakken en me dan toch echt klaar moeten maken voor vertrek...

Iets waar ikzelf, maar ook mijn lieve ouders, zus en broertjes nog steeds niet aan willen denken...!!!

Woensdag in de namiddag zal ik naar Mombasa afreizen, om er 's nachts (donderdagochtend) de deur opnieuw uit te gaan.

Mijn vlucht vertrekt om 5.30u en als alles volgens plan verloopt kom ik‘s middags om 16u (Nl tijd) in Nederland aan..

Kijk ik er naar uit?? Ja, .. maar met een hele grote MAAR.. (..die moeilijk uit te leggen is..)

Want ik ben van Kenia gaan houden...

Het is een prachtig land en ik heb een fantastische tijd gehad.

Nogmaals ik ben er ontzettend dankbaar voor dat ik dit heb mogen meemaken en had het voor geen goud willen missen!!!

Maar misschien is het niet eens zozeer het land Kenia waar ik van ben gaan houden, maar meer de geweldige mensen die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen...

Afgelopen week kreeg ik van velen het volgende te horen; ‘je mag niet gaan, je bent één van ons!'

En zo voelde de afgelopen periode voor mij ook!!

Ik was geen vrijwilliger die met enige afstand benaderd werd of ergens bij werd betrokken...

Nee, ik was een gezinslid van meerdere gezinnen, zoon van prachtige ouders, broer van een geweldige zus en fantastische broertjes, een collega van fijne mede collega's, inwoner van een geweldig dorp met super inwoners, en, ....

Ik voelde me geen buitenstaander maar ik voelde me inderdaad één van hen!!!

En ik weet (wanneer ik vertrek): zij zullen mij ontzettend missen, maar ik ga hen ook ontzettend missen!!!!!

Ik kreeg laatst een mail met prachtige afsluitende woorden; afscheid nemen.., het is geen afscheid nemen, maar het is terug geven, hetgeen waaraan ik 12 weken heb mogen deelnemen...

Inderdaad, zo is het. Ik hoop dat deze gedachte me straks ook zal helpen...

Wat mij (en velen hier in Kenia) zeker ook zal helpen zijn de woorden: ...I come back!!! :) When?

I don't know, but..., I will be come back!!!

Aan iedereen in Nederland, ik zie jullie snel...

To my family in Kenya: Nakupenda!!! Nitakuona baadaye!!!