Hallo allemaal!!

Allereerst allen dank voor de reacties die jullie mij (via welke weg ook) hebben gegeven.

Het doet me goed te weten dat jullie op afstand met me meeleven en mijn verhalen en belevenissen met enthousiasme (blijven) volgen en me door jullie reactie ook steun geven...

Hierbij weer een update van deze week. Opnieuw een week van uitersten.

Leuke en minder leuke dingen heb ik meegemaakt en mogen zien...

Laat ik jullie eerst op de hoogte brengen van het leuke nieuws!

Dat was o.a. vorige week zaterdag.

Een dag die voor mij vroeger begon dan de meeste alhier (hoewel ik over het algemeen altijd tussen 5 en 6u 's ochtends wakker word, door enkele gezinsleden die hun dagelijkse leven dan proberen op te starten).

Vorige week zaterdag stond een trip gepland naar Wasini.

Een prachtig eiland, waarbij ik in de buurt de Big Five (die ik twee weken geleden al had gezien) heb kunnen uitbreiden met opnieuw een prachtig maar nu heel vriendelijk dier; .. de dolfijn!

Niet één, maar een hele groep die meters met ons meezwommen..

En ik kan jullie zeggen: het is fantastisch om deze dieren ook gezien te hebben in hun eigen vrije omgeving! :)

Het vervolg van de trip bestond uit een mooie wandeling door koraaltuinen en een sessie snorkelen boven het prachtig koraal tussen vele mooie gekleurde visjes.

Wie had dat gedacht; .. iemand die in Nederland nooit vis at, hier in Kenia vis is gaan eten en dan ook nog eens gaat zwemmen tussen deze schepseltjes.. Prachtig!!!

Vorige week zondag heb ik sinds lange tijd weer een bezoek gebracht aan de kerk in Blessed Camp. (M'n huidige gastgezin gaat namelijk naar een andere kerk).

Dat betekende voor mij dus opnieuw de mensen ontmoeten maar gelijktijdig ook afscheid nemen van deze kerkgangers...

Maar voordat dat zover was, heb ik eerst genoten van opnieuw een warm onthaal door de ouderen en het persoonlijk welkom heten door de kids van de Sunday class (Na min. 4wk. Wisten ze bijna allemaal mijn naam nog..).

Voor deze laatste keer had ik nog één wens en een belofte die ik moest vervullen.

De kids de song ‘Who is the King of de jungle' aanleren en deze vastleggen op video.

Bij deze: het is gelukt en de video wacht op je ;)

Vorige week stond bij jullie waarschijnlijk in het teken van voetbal...

Hier thuis was het helaas niet mogelijk om de wedstrijden te volgen..

Nouja, misschien ook maar beter ook, want dat was voor Janneke (andere vrijwilligster) en Allan (m'n 3^e vader hier :)) een goede reden om naar een lokaal voetbalcafé te gaan.

..En wat gaaf was: minstens 60 Kenianen (die net als ons op de smalle bankjes in een ruimte, niet groter dan mijn woon- eetkamer thuis, naar een kleine televisie zaten te kijken) leefden erg met ons mee..

Iedere keer als Nederland aan set was, zaten ze op het randje van de stoel en werd het muisstil..

Wow wat een meeleven..

..of kwam het misschien door de enige naam die ze konden noemen, namelijk: van Parsie (Persie ;))

Vorige week had naast heel veel mooie momenten, helaas ook iedere dag een minder leuk moment.

Een moment dat mij iedere dag opnieuw door merg een been ging..

Een moment dat mij telkens deed denken aan een spreuk die ik een keer las op een t-shirt van een Keniaan;

..Together we can make the different!!..

..Het begon op de maandag, toen tijdens de medical een oudere vrouw (naar wat later in de week de oma bleek te zijn) en een mannelijk persoon (relatie met de kinderen, mij nog altijd onbekend) kwam aanlopen met een meisje van hooguit 4 jaar en een jongetje van hooguit 3 jaar oud.

Wanneer je o.a. naar het meisje keek, kon je in één blik zien dat het niet goed met haar ging. Vermoeid, ondervoed, vlekken op haar armen en benen etc..

(..Logisch ook wel als je hoort dat ze alleen ugali en mangosap te eten krijgt..)

Bij navraag bleek het te gaan om twee kinderen waar elders enige tijd geleden jiggers waren verwijderd aan zowel de handen als de voeten.

Een vervolg check of follow up van de wondjes was om onverklaarbare reden niet uitgevoerd, met als gevolg dat bij beide kids, bijna alle vingers en tenen fors ontstoken hadden.

Ik heb veel gezien maar om dit bij de kinders te zien was zelfs voor mij shocking!!!

Helemaal toen ik zag hoe de wondverzorging plaatsvond.

De meegekomen mannelijke persoon ging achter één van de kinderen staan en onder harde toesprekende woorden en enkele malen een harde tik op het kleine hoofdje van de kleine werden de beide voetjes en handen in een teiltje water met peroxide (bijtende maar alle bacteriën dodende oplossing) gestopt.

Door 3 personen moest het inmiddels luid kermende kind in bedwang worden gehouden...

En of dat nog niet genoeg was, raapte oma een stok van de grond en begon ook nog eens onder streng toesprekende woorden het kleinkind tegen de benen aan te slaan...

..Ik kon weinig van de hele conversatie verstaan, maar non-verbaal werd er in mijn beleving overduidelijk kenbaar gemaakt dat de beide kinders om de beurd moesten luisteren en meewerken...

Wat hartverscheurend was, was toen ik achter één van de kinders zat om enige troost te geven, ze in de worsteling met de andere 3 personen, tussen de vele tranen; Mzungu (blanke) riep!!

In haar stem één en al wanhoop hoorbaar..

Het ging me door merg en been..!!

Nu heb ik voor mijzelf om diverse redenen altijd een kinderafdeling of kinder-IC afgehouden.

Ik kreeg de dag erop te horen dat ik de wondverzorging kon doen bij de reguliere mensen, maar ook:

... bij deze kinders!!

... En dat na deze strijd te hebben gezien...

..Together we can make the different!!..

Met een Nederlandse aanpak, liefde en empathie heb ik geprobeerd de kinderen rustig te houden, hun vertrouwen te winnen en ze waar mogelijk zelf de behandeling te laten uitvoeren.

En het leek te werken want het werd gelukkig een minder grote strijd dan waar ikzelf getuige van was geweest..

Wat geweldig was om te mogen zien in de loop van de week was dat, , telkens als ik met de kids bezig was, ‘oma' en inmiddels een ander vrouwelijk persoon, ook rustig bij de kleine kids ging zitten en ze probeerden te troosten tijdens de zeer vervelende behandeling.

Geen stok..

Geen geschreeuw..

En een minder grote strijd..

Together we can make the different!! :)

Yes, we can!!!

Hmm, m'n dagen beginnen hier nu echt te tellen..

Over 10 dagen moet ik Kenia helaas achter me gaan laten..

Voor Alvin en Aaron heb ik een afstreep kalander gemaakt om ze de mogelijkheid te geven naar het naderende afscheid toe te leven.

‘Huh, Arend; ‘waarom is dit?' word er aan mij gevraagd.

Nou leg ik uit; ‘op de laatste dag van deze kalender ga ik weer terug naar Nederland'...

...Het werd stil.....

...Het bleef stil.....

De volgende ochtend kwam ik beneden..

M'n twee broers zaten op de bank..

Ze zaten beiden met de gemaakte kalender in de hand..

‘Arend.., kom..'

Ik liep naar ze toe en vroeg wat er was..

‘Arend, als jij weg gaat.., dan gaan we je ontzettend missen!!'

..Na deze woorden vlogen ze beiden omhoog en wisten niet hoe snel ze me om de hals moesten vliegen..

En ik...??;

Het huilen stond me nader dan het lachen...

Alvin en Aaron, en iedereen(!!!), ik ga jullie ook heel erg missen!!!

Groetjes Arend