Hallo allemaal!!

Hoe gaat het met jullie?

Een vraag die mij momenteel wel bezig houd. Niet dat ik nu heel graag terug wil! (Sorry aan degene die dat wel graag zien!) Het zal waarschijnlijk komen omdat ik weet dat ik veel gebeurtenissen, afspraken en activiteiten mis tijdens mijn afwezigheid waar ik ook graag bij aanwezig had en zou willen zijn. Daar en tegen krijg ik (hier in Kenia) er momenteel natuurlijk een hoop voor terug, wat ik aan de andere kant ook zeker niet had en zou willen missen!!

Ondanks dat het soms dubbel is, ben ik nog steeds iedere dag super dankbaar voor het feit dat ik hier mag zijn!!

Nouja.., dankbaar... op een ochtend, net na het ontbijt, buiten op de ‘veranda' ben ik aan het schrijven.. Komt er een man naar buiten met in zijn ene hand een (ik ben dan wel geen kippenkenner), maar in mijn ogen een mooie kip. In zijn andere hand een ...groot... mes..

Op nog geen 3m bij mij vandaan word de kip kakelend op de grond gelegd en na getuige te zijn van enkele handelingen,.... is het opeens stil, en zie ik de man, maar nu met een niet kakelende kip weer naar binnengaan. Moet ik hier ook dankbaar voor zijn??!

Oké, that is Kenya!!

Het zijn wel situaties (ondanks dat ik al veel onsmakelijke dingen heb meegemaakt), waar ik helaas niet zo heel goed tegen kan. Ach ik probeer het luchtig op te vatten, maar denk wel tegelijk; zou er vanavond een kippengerecht geserveerd worden? En zal het smaken? :)

De vraag waar jullie wellicht benieuwd naar zijn is; hoe het met mij gaat?

Ik kan er eigenlijk kort op antwoorden: GOED!!!

Inmiddels kan ik zeggen dat ik aardig goed ben ingeburgerd in Msambwenie/ Blessed Camp. Het is erg fijn om contact te hebben (voor zover als dat kan door de taalbarrière) met de lokale mensen. Het is eveneens fijn om te zien hoe zij, van het kleine beetje dat ze hebben, leven en er super trots op zijn! Ook is het super fijn hoe ik hier in de gemeenschap ben opgenomen en het echte Keniaanse leven een periode mag meemaken. En ik kan jullie verzekeren: we kunnen er echt zoveel van leren!!!

Opnieuw heb ik veel te vertellen. Teveel opnieuw voor in één verhaal!

Daarom denk ik dat ik het dit keer houd bij 1 dag (ochtend) dat ik afgelopen week heb meegemaakt. Een ziekenhuis bezoek! (Nee, nee, niet voor mij zelf. Wees gerust!!) ;)

Het begon met een vraag van Leonard. Er was een man uit Blessed Camp die een ‘accident' had aan zijn voet en naar het ziekenhuis moest. (Nu is het zo dat lepra ‘slachtoffers' nog door vele mensen met de nek worden aangekeken en soms de hele dag moeten wachten totdat ze misschien geholpen worden).

Of ik samen met Lotte dan wel naar het ziekenhuis wilde en waar nodig de man wilde bijstaan. Hmm, ja, dat wilde ik wel! (Ik dacht; dan kan ik ook gelijk het lokale ziekenhuis van binnen bekijken en zien op welke manier er daar gewerkt word) Als verpleegkundige ben ik daar altijd wel benieuwd naar. ;)

Ik spreek af om, om 8.30u bij het ziekenhuis te zijn. Eenmaal aangekomen zie ik een man in de ‘wachtkamer' buiten op een bank zitten. Aan weerszijden van hem een ruime meter leeg waarna de bank gevuld is met mensen dicht tegen elkaar aanzittend, die ook wachten.

Toen ik dat zag, moest ik denken aan een kinderliedje dat ik op m'n telefoon heb staan (jaja, wie had dat verwacht, naast allerlei soorten muziek(genres), ook kinderliedjes op m'n telefoon ;) )

Maar wel eentje met een pakkende boodschap waar ik aan moest denken toen ik de man op de bank zag zitten in de ‘wachtkamer' Afgewezen, en niet geaccepteerd door de andere wachtende.

‘Wat heb jij stomme kleren aan,

Ik vind die bril je echt niet staan,

Je hebt een neus als een banaan,

en dan die beugelbek.

Hoe kom je toch zo bruin verbrand,

Wat moet je hier in Nederland,

Die klompen staan je van geen kant,

En ook je haar zit gek.

Wat je zegt; dat ben je zelf,

Dus oordeel niet zo gauw,

Want als je met één vinger wijst,

Wijzen er DRIE naar jouw!'

Zouden de andere wachtende mensen, de boodschap van met name het laatste vers, weten?? Het is waar ik aan moest denken, toen ik de man zag, wachtende op de bank in de ‘wachtruimte'. Niet geaccepteerd door de mensen naast hem op afstand die ook wachten..

Ik spreek de man aan en vraag hem in het Engels of hij met ons mee wil gaan naar het laboratorium voor bloedafname (dit was mij verteld). De man kijkt me aan alsof ik chinees sprak (nou zou dat waarschijnlijk ook wel zo overkomen als je zelf geen enkel woord Engels spreekt..).

Hmm., heerlijk die taalbarrière.

Na rondvraag of er iemand in de wachtruimte was, die Engels sprak en mijn Engels eventueel kon vertalen naar het Swahili, werd ik door werkelijk de geheel gevulde ‘wachtruimte' aangekeken.

Ehm,.. (langzaam een rood opstijgende kleur voelen aankomen) stond ik daar... Hi..., smile to everybody..

Na een belletje naar Leonard toe met de uitleg dat de man mij niet verstond, sprak hij de man in het Swahilli telefonisch toe en legde uit wat de planning was. Krijg ik te horen dat de man eerst de dokter wilde spreken.

Aangezien de taalbarrière ons plan behoorlijk bemoeilijkte, besloten we uiteindelijk dat Leonard (teacher on school) ook maar naar het ziekenhuis moest komen om ons bijstand te verlenen :)

Nadat hij arriveerde, en er inmiddels al weer een uur was verstreken, mocht de man dan eindelijk naar binnen, waar hij het probleem eerst aan de dokter moest uitleggen. De dokter schreef een briefje, waarna we naar het laboratorium konden gaan. Een man op schouderkrukken, strompelend door de ziekenhuisgangen (en op dat moment voor ons langzaam zichtbaar wordende bloedende been wond).

Aangekomen bij het laboratorium, werd in het Swahilli aan Leonard gevraagd of er al betaald was voor de bloedafname. Toen duidelijk werd gemaakt dat dat nog niet gebeurt was, moesten we eerst weer terug naar de ingang van het ziekenhuis, om te betalen, om vervolgens weer terug te keren naar het laboratorium.

Tot mijn grote verbazing werd er alleen maar een bloedsuiker geprikt, welke naar mijn weten normaal was (7,1mmoll), maar hier toch te hoog bevonden werd.

Terug, naar de ‘wachtruimte'. Op terugweg door de gangen, nog altijd de op heenweg gemaakte bloedspoor zichtbaar. Eenmaal weer in de ‘wachtkamer' en een half uur wachttijd, mocht de man weer naar binnen, om zijn bloedsuiker en bloedende wond aan een andere dokter uit te leggen (ook deze dokter bekeek net als de eerste dokter de wond niet). Hij keek wel bedenkelijk in het klad schriftje van de man (wat waarschijnlijk de medische status was) en verwees de man door naar de ‘wound dressing room'.

Na een hele ochtend wachten en niet geheel duidelijk voor mij wat nu het grote probleem was, waar de man mee kampte, werd ik in de ‘dressing room' getuige van het probleem. De man trok zijn, wat er nog van over was, sandaal uit...

Een zeeeer grote, onsmakelijke, vieze wond die de gehele onderkant van de voetzool betrof.

Dit was niet een wond wat in één dag was ontstaan. Dit heeft dagen geduurd om zich zo te ontwikkelen. Schrikbarend!! En de man (die zelf niets heeft aan materiele middelen) loopt er maar mee door, met alle grote risico's van dien.

Met de matatu naar Mombasa (2,5uur) om in de grote stad te bedelen en (wat ons na de wondverzorging bij de diëtiste duidelijk werd) zijn opbrengst uitgeeft aan (zijn waarschijnlijk enige vriend) de drank! Noem hij dit zelf leven, of is het misschien overleven voor hem?

Na opnieuw een betaling voor wond zorg voldaan te hebben, werd de wond door een verpleegkundige schoongemaakt.

Ze was eerst overrompeld door onze aanwezigheid. Niet echt gek, als je geconfronteerd word met een Keniaan die door 2 blanken word begeleid toch? :)

Na eerst de afwijzing gekregen te hebben dat we niet bij de wondverzorging aanwezig mochten zijn, legden we nogmaals uit dat we ook nurses waren.

Really? Yes! Oh, no problem, you can stay in this room and can see what I do. We keken elkaar aan en dachten beiden: yes, die hebben we ook mooi weer in onze pocket! :)

Wat een ochtend. Een ochtend met vele gemengde gevoelens.

Om bij de man te blijven; verstoten door velen, niets hebbende..

Hoe zou het met de man gaan?

Zou hij de raad van de arts en de diëtist volgen en naar de wondverzorgingsmomenten komen in Blessed Camp?

Of denk hij; nadat de wond netjes en steriel was ingepakt; ‘hier kan ik weer een tijd mee vooruit'?

Een ochtend die ik beleefde! Een ochtend die ik met jullie wilde delen.

Situaties die hier gewoon dagelijks voorkomen en waar ik getuige van ben!

Die in Nederland niet in te beelden zijn en naar mijn weten(waarschijnlijk) ook niet voorkomen.

Dit alles zette mij even stil!

Het doet mij nadenken...

Wat doet het met u/ jouw?

Groetjes en veel liefs vanuit Kenia!,

Arend