Hallo allemaal!!

Inmiddels ben ik alweer aan m'n derde week begonnen. Echt de tijd gaat zo snel.., te snel misschien wel..?!

Het is even een tijdje stil geweest van mijn kant.

Dit had te maken met een 5 daagse trip die ik samen met 4 andere vrijwilligsters heb gemaakt naar Nairobi. Dit alles in het kader van; nu we er toch zijn.. :)

Ondanks de meerdere bom aanslagen van laatst hier in de buurt, de vele security controles waar we momenteel aan onderhevig zijn, en de niet altijd gegarandeerde veiligheid, hebben we toch de trip gemaakt.

En ik kan nu eenmaal weer in Msambwenie aangekomen zeggen, dat ik het voor geen goud had willen missen!!

Wat kan bijvoorbeeld een temperatuur van 20 graden koud zijn (als je 35+ gewend bent ;)). Oeps, ik bedenk me ineens dat menigeen van jullie inmiddels wel naar een temperatuur van 20 graden verlangt i.p.v. nog altijd en temperatuur van beneden de 10 graden. Sorry! ;)

Dinsdagmiddag ben ik samen met Lotte vanuit Msambwenie vertrokken naar Mombasa (trip van ongeveer 2,5u). Vanaf het Doingoood huis in Mombasa waar Daniëlle, Joyce en Vera verblijven, zijn we 's avonds om 22u met de nachtbus naar Nairobi vertrokken (trip van ongeveer 8u).

In de omgeving van Nairobi hebben we Lake Naivasha bezocht, waar we o.a. nijlaarden en vele zeer bijzonder mooie vogels hebben mogen zien.

Vanaf een campsite (overigens met de mogelijkheid tot het nemen van een heerlijke warme douche met gezelschap van allerlei beestjes en boven je een prachtige uitzicht op de blauwe lucht boven Naivasha ;) ) zijn we de volgende dag naar National Park Hell's Gate gegaan, waar we op de fiets door een prachtig mooi landschap tussen de zebra's, giraffes, poema's etc. hebben gefietst .

Vrijdag ochtend zijn we weer terug gegaan naar Nairobi, vanwaar we uit een backpackers hotel naar het Kenyatta International Conference Centre (het op één na hoogste gebouw van 105m hoog) zijn gegaan om te genieten van een adembenemend uitzicht over Nairobi en de weidse omgeving.

Zaterdag de bus weer terug genomen naar Nairobi, en na een lekke band onderweg en waarschijnlijk een geit met hoge snelheid aangereden te hebben, werden we uiteindelijk weer ‘veilig' afgezet in Mombasa.

Na zondagochtend nog heerlijk van de strand en de oceaan (hoezo; ..tsunami waarschuwing, wij wisten van niets..) genoten te hebben zijn Lotte en ik ‘s middags weer met de matatu verder gereden, terug naar Msambwenie waar ik onwijs warm en hartelijk werd ontvangen door m'n geweldige gastgezin en al de mensen die er wonen!! Echt het zijn geweldige mensen met allemaal een hart van goud!

Terugkomend op mijn vorige verhaal, hadden jullie mijn kennismaking met Blessed Camp nog te goed.

Ik zou nu bijna willen zeggen; ‘ga er goed voor zitten', want het was een bijzonder en boeiende kennismaking, die ik hopelijk net zo boeiend en bijzonder aan jullie hoop over te brengen...

In de eerste week heb ik een rondleiding gehad op Blessed Camp. Echt het is onvoorstelbaar. Leonard is docent op de school in Blessed Camp. Hij vertrekt iedere dag tussen 7 en 7.30u en gaat dan naar school. Om 7.45u start hier de school.

Wat heb ik in Nederland altijd kunnen uitslapen bedenk ik me nu ik dit meemaak.

Gelukkig mag ik hier ook uitslapen en verwachten ze me iedere keer rond een uur of 9.00-9.30u op school.

Ik was blij dat Phoebe me de eerste dag naar school begeleide. Want echt ik was anders waarschijnlijk gewoon verdwaald in de velden.

Op weg naar school vroeg ik me namelijk al af; ..hoe vind ik de weg terug straks weer..

Langs lokale huisjes van leem, met rieten daken, zeer droge grond (regenseizoen is nog steeds niet echt begonnen, waardoor de temperatuur alleen maar verder oploopt) gaan we ineens onder prikkeldraad door en kom ik op het terrein van de school.

Onvoorstelbaar, het lijkt wel of de kinderen en neus hebben voor een Mzungu (blanke) , want voordat ik ze gezien had, riepen ze me al vanuit alle hoeken aan; jambo, jambo, Mzungu.

Overigens gebeurt dit niet alleen op school. Overal op straat waar ik me vertoon, roepen oudere en jongere kinderen me aan. Ze zwaaien, willen met me meelopen en vragen me; ‘How are you?'. Op de woorden; ‘I'm fine and you?' Houd een gesprek met de meesten op.

Ook heb ik niet altijd het idee, dat de kinderen weten wat ze zeggen of vragen. De zinnetjes; How are you?' en ‘I'm fine' zijn er volgens mij zo ingeprent. Op elke andere vraag krijg je namelijk een verontwaardigde blik of ‘I'm fine' als antwoord terug.

Maar terug naar school... Op maandag en donderdag is het hier Medical day. De kinderen beginnen alle dagen om 7.45u. Ook op de Medical day dagen. Alleen op deze dagen hebben de kinderen om 10u een break. Ze moeten naar buiten waar ze plaats nemen op een bankje onder de boom in een zanderige ondergrond. De leraar en een verpleegkundige (die vanuit Mombasa overkomt, 2,5u rijden) inspecteren de kinderen op Jiggers.

Dit zijn zandvlooien die zich in de huid van o.a. de voetzolen en handen (met name bij en onder de nagels) nestelen, eitjes vormen en zorgen voor ontstekingen.

Het probleem kan min of meer voorkomen worden door goede schoeisel, en iedere dag goede lichamelijke verzorging als handen en voeten wassen. En dat is nu juist het probleem. Schoenen zijn te duur, en de leefomstandigheden zijn ver beneden peil om goede en adequate lichamelijke verzorging toe te passen voor helaas de meeste kinderen (in de meeste woningen zijn de vloeren gewoonweg nog van zand).

Inmiddels heb ik zelf ook al meegeholpen met het verwijderen van jiggers. Met een klein operatie mesje word de huid rondom de jigger open gesneden en word de jigger eruit gedrukt of soms gepulkt. Een lastig karwei aangezien het hier gaat om kinderen en ze gewoonweg pijn hebben bij het verwijderen (al houden ze zich echt goed, als ik me bedenk wat voor pijn het wel niet zou moeten doen!) .

Na het verwijderen worden de wondjes gereinigd met Dettol (een desinfectans) waarna er betadine zalf op de wondjes word gesmeerd.

En dan... ja toen gebeurde er iets waar ik met verbazing naar heb zitten kijken...

Wanneer de wondjes zo ‘steriel' mogelijk zijn behandeld met betadine zalf, stappen de kindertjes met hun wondjes gewoon weer in het zand om verder te spelen...

Wat..dacht ik..! Gebeurt dit echt? Ja dat gebeurt echt!!

Daarbij is het ook nog belangrijk om te vermelden dat er bij elk kind waarbij jiggers word verwijderd een mesje word gebruikt. De leraar of verpleegkundige hebben handschoenen aan. Alleen word er geen enkele keer een handschoen gewisseld. Dat betekend dat het eerste en het laatste kind waarbij wondverzorging plaatsvind, allen behandeld worden met dezelfde handschoenen. En zo gaat het ook met dat mesje. Één mesje word bij meerdere (vele) kinderen gebruikt.

Momenteel zit ik hier met Lotte (een andere vrijwilligster). We zijn beide verpleegkundige. Na de wondverzorging gezien en zelf ook al te hebben uitgevoerd hebben we besloten om in de periode dat we hier zijn, te gaan kijken hoe we de wondverzorging, waar dat kan, kunnen gaan verbeteren voor wat betreft; hygiëne, effectiviteit en efficiëntie.

Over de eerste 2 heb ik het al gehad. Over efficiëntie nog dit: allen kinderen worden naar buiten gestuurd voor de break wat in het teken staat van de wondverzorging. Ongeveer 80 kinderen (1 leraar met een assistent). Deze hebben niet allemaal last van jiggers, maar tijdens de gehele Medical vind er geen les plaats. Genoeg punten voor ons om mee aan de slag te gaan de komende periode...

Natuurlijk stonden de afgelopen weken niet alleen uit wondverzorging en het maken van een soort ‘kwaliteitsplan' voor de wondverzorging.

Ik heb de kids ook heerlijk aandacht kunnen geven tijdens hun break. Aandacht dat ook gericht was op leren.

Zo heb ik een hinkelblok getekend en zijn we gaan hinkelen. Hebben we geprobeerd schipper schipper mag ik overvaren te doen (dit was niet een heel groot succes door met name het communicatie probleem), en hebben we rekenspelletjes gedaan.

Echt leuk, ik leer de kinderen de Engelse cijfers en leer van de kids de cijfers in het Swahili.

Een voorzetje voor jullie in Nederland; Moija, Mbilli, Tatoe, Nne, Tano, Sita, Sabe, Nanie, Tisa, Komie....

Oké ik zal het hierbij laten. Flink oefenen zou ik zeggen! Na enig oefenen behaalde ik zelf een dikke Komie van al de kids! ;)

Wow, wat een verhaal alweer. Oké, nog één belevenis als afsluiter :)

Naast een bezoek aan Nairobi ben ik vorig week zaterdag naar Okunda geweest. Met de matatu ongeveer een uur van Msambwenie waar ik samen met andere vrijwilligers heerlijk van het strand heb genoten. Onderweg in de matatu, ik als echte vis liefhebber (not!!!) getuige geweest van gewoon vishandel in de matatu. Stapt een man in met een emmer vol met vis en gaat aan de man naast hem gewoon vis verkopen. Fijn die geur en al die oogjes die je uit de emmer aanstaren.. Moest men in Nederland in de trein of bus eens gaan doen...

Na een heerlijk dagje, was ik blij dat we op terugweg weer veilig in Msambwenie aankwamen. De matatu is bedoeld voor 14 personen. Nou 20 is ook geen enkel probleem! Met enige lenigheid en flexibiliteit passen er heel wat sardientjes in een blik heb ik gemerkt.. een blik dat overigens in Nederland al lang niet meer door een APK keuring zou komen, geloof ik...

Voor nu was dit het eerst weer!

Ik hoop dat jullie het met plezier zullen lezen! (de foto's zullen spoedig volgen!)

Voor nu, veel goeds vanaf hier en natuurlijk vele groetjes!!!